ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΦΑΝΑΡΙΩΝ...

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"

Τα Παιδιά Των Δρόμων Και Των Φαναριών Δεν Γιορτάζουν Ποτέ. 
Μια Παγκόσμια Ημέρα κατοχύρωσαν μόνο όλη κι όλη κι ως εκεί. 
Για να τα σκεφτεί κάποιος θα πρέπει να κοιτάξει στην κατάταξη των Παγκόσμιων Ημερών και να δει πως κάθε χρόνο στις 12 Απριλίου κάποιοι λέμε πως τα πονάμε. 
Ακούγεται σκληρό, μα είναι η αλήθεια. 
Θα' λεγε κάποιος πως περισσότερο από τον φυσικό γονιό κανείς δεν μπορεί να νοιαστεί και να αγαπήσει αληθινά ένα Παιδάκι. 
Στην προκειμένη περίπτωση όμως, ουσιαστικά δεν υπάρχει κανείς που να νοιάζεται αρκετά για αυτά τα παιδάκια, ούτε καν οι γονείς, αν ζουν... 
Φυσικά και υπάρχουν εκατοντάδες λόγοι που όλα αυτά τα παιδιά "ζουν" στους δρόμους, ο βασικότερος όλων όμως, είναι πως κάποιοι ενήλικες (συμπεριλαμβανομένων και των "γονέων"), δράττονται της ευκαιρίας να πετάξουν αυτά τα παιδιά στους δρόμους και στα φανάρια, με απώτερο σκοπό την εκμετάλλευση τους. 
Τα εύκολα θύματα μιας τραγικής πραγματικότητας, που καλούνται να δουλέψουν ως δούλοι, χωρίς να είναι σε θέση να αντισταθούν, πόσο μάλλον δε, να διεκδικήσουν τα ιερά τους δικαιώματα. 
Με ή χωρίς συνοδό, καθημερινά σε φανάρια και δρόμους, εκατομμύρια παιδάκια ανά τον κόσμο, ζητιανεύουν για τον άρτο τον επιούσιο..των άλλων... 
Η συγκλονιστικότερη είδηση που διάβασα, αφορούσε μητέρα βρέφους που πότιζε το μωρό της με αλκοολούχες ουσίες, προκειμένου να το κρατά σε κατάσταση καταστολής για να προκαλεί μεγαλύτερη συναισθηματική φόρτιση στους περαστικούς. Τι να πει κανείς...

Η Ελλάδα ως  χώρα σαφώς και αποτελεί πρόσφορο έδαφος για το δουλεμπόριο των Παιδιών του Δρόμου, μιας και δεν διέθετε ποτέ, έτσι κι αλλιώς, τις υποδομές αλλά ούτε και την Πρόνοια για να προστατέψει και να αγκαλιάσει αυτά τα παιδιά που τυγχάνουν θύματα εκμετάλλευσης κι αποτελούν χρυσοφόρα πηγή κέρδους για τους ενήλικες που τα χρησιμοποιούν. 
Δεν είναι καθόλου "παρήγορο" το γεγονός πως το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών των παιδιών προέρχονται από άλλες χώρες, γιατί τα παιδιά δεν έχουν Πατρίδα. 
Τα Παιδιά Είναι Η Πατρίδα Μας. Και Η Πυξίδα Μας.
Γι' αυτό και μόνο τον λόγο θα έπρεπε να παρέχονταν απλόχερα σε όλα τα παιδιά του κόσμου τα αυτονόητα, τροφή, περίθαλψη, βιβλία, αγάπη. Κυρίως αγάπη...

Κι έπειτα...
όταν νυχτώνει, 

που να γέρνουν άραγε αυτά τα παιδικά κορμάκια, 
όμοια με κλαδιά; 

Ποιος μπορεί να ξέρει τι ονειρεύονται 
όταν έρχεται ένας ύπνος, 

όμοιος με λυτρωτικό θάνατο;... 

Ποιος υπάρχει εκεί, για αυτά. 
Να αγγίξει τις γδαρμένες ψυχούλες τους 

και να διαβάσει τι όνειρα..προλαβαίνουν να κάνουν. 

Λίγο πριν έρθει ένας ανήσυχος ύπνος 

για να τα απαλλάξει έστω και προσωρινά 

από τους ίδιους τους δυνάστες τους.... 

Τα Παιδιά του Δρόμου δεν έχουν ποτέ γιορτή. 

Ούτε και γενέθλια. 

Τα κεράκια τους σβήνουν λίγο- λίγο κάθε μέρα

 στο βωμό της αισχροκέρδειας. 

                                                             Και του αίσχους...              "ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"