ΑΛΙΜΟΝΟ Σ' ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΓΑΠΗΣΑΝ...

Πρώτα ερωτεύεσαι και γι' αυτό θέλεις να ακούσεις Μητροπάνο ή πρώτα τον ακούς και μετά αναζητάς...επιτακτικά να ερωτευτείς;
Ένα βράδυ -πριν δέκα χρόνια περίπου- συνδυάζοντας και τα δύο, βρέθηκα κάπου στην Ιερά Οδό μαζί με το έτερον ήμισυ, στην είσοδο του κέντρου που τραγουδούσε ο Δημήτρης Μητροπάνος.
Δεν με εξέπληξε καθόλου το γεγονός ότι για να μπεις μέσα βρισκόσουν σε μια ατελείωτη ουρά, σαν να περίμενες να μπεις σε Εκκλησία την ημέρα μιας μεγάλης θρησκευτικής γιορτής. 
Όσο περνούσαν τα λεπτά, ο χώρος όλο και πιο πολύ γέμιζε από κόσμο. 
Ηλικίες; Τα πάντα. Αλλά κυρίως νεολαία κι αυτό ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. 
Το πρόγραμμα είχε αρχίσει με κάποιους άλλους καλλιτέχνες, αρκετά αξιόλογους φωνητικά μπορώ να πω. 
Εκείνο όμως που πλανιόταν στην ατμόσφαιρα ήταν η προσμονή για την είσοδο του Μητροπάνου. 
Όλοι είχαμε λάβει τα μέτρα μας. 
Είχαμε πάρει τα ποτά μας, τα τσιγάρα μας παραμάσχαλα κι ήμασταν...προετοιμασμένοι... 
Από ότι αποδείχτηκε εκ των υστέρων, κανείς δεν θα μπορούσε να ήταν ποτέ αρκετά προετοιμασμένος για να ακούσει τον Δημήτρη Μητροπάνο... 
Ούτε που κατάλαβα τι συνέβαινε γύρω μου όσο περνούσαν πια τα δευτερόλεπτα. 
Εκείνο που θυμάμαι είναι ότι, δεν πήγαινα όλο και πιο πέρα γιατί το ήθελα, αλλά γιατί με πίεζε ασφυκτικά το πλήθος. 
Καλά ως εδώ. 
Τώρα πρέπει να βρω τα λόγια για να περιγράψω τι έγινε τη στιγμή που ανέβηκε στην πίστα ο Μητροπάνος... 
Δύσκολα περιγράφεται με λόγια μα την αλήθεια... 
Άνοιξε το στόμα του ο Δημήτρης και χάθηκε ο κόσμος γύρω μου... 
Τι ήταν αυτό που συνέβαινε εκεί μέσα;... 
Σαν σε όνειρο θυμάμαι ότι ήθελα να σηκώσω το ποτήρι και να το φέρω ως το στόμα κι απλά δεν γινόταν...
Είχε τόσο πολύ κόσμο μέσα σ' αυτή την αίθουσα που τον άκουγε ευλαβικά, που λίγο θα σκεφτόταν κάποιος τους βασικούς κανόνες ασφαλείας, το επιτρεπτό όριο ατόμων βάσει κανονισμού μέσα σ' έναν χώρο, τις εξόδους κινδύνου, τις προδιαγραφές κατασκευής κι άλλα τέτοια...πεζά και γήινα... 
Δεν ήταν ''ανθρώπινη'' αυτή η φωνή που ηχούσε στα αυτιά μου. 
Ήταν από έναν άλλο κόσμο...
Ένας συμπαγής βράχος που έσπαγε τα κύματα και ράγιζε καρδιές με την ορμητική δύναμη ενός φυσικού φαινομένου...
Μόνο ένας άνθρωπος με βιώματα θα μπορούσε να τραγουδάει με τέτοιο πάθος και να χορεύει με τόση λεβεντιά το ζεϊμπέκικο... 
Αρσενικό...
Κι εγώ προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω αυτή την ευτυχία που ένιωθα, που με αξίωσε ο Θεός να μου τραγουδάει ''ένας Μητροπάνος''. 
Έπρεπε να ανάψω τσιγάρο, δε γινόταν! 
Δεν μπορείς να ακούς ''σ' αναζητώ, σ' αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα, λείπει το βλέμμα σου απ' της αυγής τα χρώματα'' και να μη νιώθεις τη νικοτίνη να διαπερνάει στο αίμα σου...
Κι ύστερα ήρθε το ''ΑΛΙΜΟΝΟ''... 
Όλη αυτή ''η μάζα'' παρέλυσε... 
''Δυο νύχτες ανταμώσανε πάνω στα δάκρυα μου, η νύχτα που σε γνώρισα κι η νύχτα που χωρίζουμε, και κλαιν' τα όνειρα μου, θα πνίξουν την καρδιά μου''... 
Θεέ μου! Πόσο σφοδρό ήταν το συναίσθημα... 
Έρωτας και Μητροπάνος μαζί. Αβάσταχτο... 
Τα δάκρυά μου άρχισαν να κυλούν ένα ασταμάτητο ποτάμι που κατέληγε στο ουίσκι μου... 
Η λέξη ''ντροπή'' δεν υπήρχε εκείνη την ώρα στο λεξιλόγιό μου, αφού πολύ απλά ο καθένας ζούσε τη δική του στιγμή με την ίδια σφοδρότητα με μένα... 
''Αλίμονο σ' αυτούς που δεν αγάπησαν''... 
Αλίμονο σ' αυτούς που δεν τον άκουσαν... 
Οι καρδιές που ράγιζαν κάθε φορά που τραγουδούσε ο Μητροπάνος, απλά...έσπασαν σε χίλια κομμάτια στις 17 του Απρίλη 2012... 
Και τώρα φίλε, ''πες μου που πουλάν καρδιές''... 
Μια βδομάδα μετά τον φυσικό του θάνατο, βρέθηκα σ' ένα μαγαζί κι ένας καταπληκτικός νεαρός καλλιτέχνης βρήκε το θάρρος να ερμηνεύσει κι εκείνος το ''Αλίμονο''.  
Δεν μπορώ να σου πω τι έγινε εκεί μέσα. Παραλήρημα...
Νομίζω πως ξέρω γιατί ενώσαμε όλοι οι θαμώνες μαζί του τις φωνές μας και τραγουδούσαμε με τόσο πάθος... 
Ευχόμασταν, όσο ψηλά κι αν ήταν πια ο Δημήτρης Μητροπάνος, να μας άκουγε να τον τιμάμε και να του στέλνουμε την αιώνια ευγνωμοσύνη μας που υπήρξε στις ζωές μας, έστω και για λίγο... 
''Γιατί να φύγεις ξαφνικά απ' τη ζωή μου''...

Υ.Γ 1: Για την ιστορία, το ''ΑΛΙΜΟΝΟ'' είναι ποτ πουρί τριών τραγουδιών: ''Δυο Νύχτες'' (Τ.Βοσκόπουλος-Η.Λυμπερόπουλος) ''Αλίμονο'' (Δ.Χριστόπουλος-Σ.Καπίρη) ''Θέλω Απόψε Να Σου Γράψω'' (Σ.Παπαβασιλείου-Κ.Βέργος). 
Αλλά για όλους εμάς -τους αθεράπευτα πιστούς θαυμαστές του- το ''ΑΛΙΜΟΝΟ'' είναι ΕΝΑ  άσμα και θεωρείται πια...συνώνυμο με τον αλησμόνητο ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟ...

Υ.Γ 2: Έναν χρόνο νωρίτερα, στις 17 του Απρίλη 2011 έφυγε κι ο ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ. Τραγική σύμπτωση...
Μα κι εκείνου του πρέπει ένα ξεχωριστό αφιέρωμα...οσονούπω. 
"Κι όταν ξυπνήσω το πρωί να είσαι εκεί, για να μου πεις να μη φοβάμαι"...       

Αλίμονο αν δεν έχεις αφιερώσει 
έστω και μια φορά στη ζωή σου σε κάποιον ένα "Αλίμονο"...