ΔΕΝ ΝΗΣΤΕΥΩ ΜΑΝΑ ΜΟΥ...

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"

Αν έχεις σκοπό να με καθαιρέσεις, ξεκίνα από τώρα. 
Είμαι μια μύγα μες το γάλα. Δε νηστεύω. Δε νήστεψα ποτέ. 
Εκτός από κάτι σχολικές μέρες που αναγκαζόμουν να νηστέψω γιατί μου το επέβαλλαν φίλε....
Μου είχαν πει πως η νηστεία τελειώνει το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου. 
"Τι ώρα;" ρώτησα κι έκατσα με το ρολόι στο χέρι μέχρι να πάει 12 το μεσημέρι για να μπορέσω να φάω ότι ήθελα. Αυγό, τσουρέκι, σοκολάτα. 
Αυτά τα στημένα "διαιτολόγια" πολύ μου τη σπάνε. 
Κι αυτές οι Μέρες Εκκλησίας που είναι πιο πολύ μέρες πασαρέλας σε γκαλά μόδας, παρά Μεγάλες Παρασκευές και Μεγάλα Σάββατα. 
"Κοίτα πως πάχυνε η Βαγγελίτσα η ζαβή", "Μα ήτανε φούστα τώρα αυτή που φορούσε η Μαίρη του Λευτέρη;", "Πάει γέρασε κι ο Λάμπρος που στα νιάτα του περνούσε και προκαλούσε εγκεφαλικά", "Πάω κομμωτήριο γιατί το βράδυ έχουμε και Ανάσταση"..! 
Μα πες μου τώρα εσύ τι δουλειά έχουν όλα αυτά με τα Πάθη και την Σταύρωση του Χριστού. Να θες να φύγεις ας πούμε για το χωριό και να μην σε φτάνουν δυο βαλίτσες λούσα για να κοπάσεις την "πίστη" σου. 
Συνολάκι Μεγάλης Παρασκευής, συνολάκι Μεγάλου Σαββάτου, συνολάκι σουβλίσματος και μέχρι να βγει το αρνί από τη σούβλα (αν υπάρχει σούβλα και αρνί βεβαίως-βεβαίως..), έχεις ξεχάσει τι γιορτάζαμε και φέτος κι έχεις πέσει βουρ στην πετσούλα. Του αρνιού. 
Που είναι και της μόδας κι έγινε και η αφορμή για μια δεύτερη ευκαιρία στην καριέρα της Στανίση. 
Κι από Δευτέρα, πάρε πάλι να' χεις, καραγκιόζ μπερντέ στις ζωές μας, στα σπίτια, στους δρόμους, στις υπηρεσίες, στα σούπερ μάρκετ, στις τηλεοράσεις, στα έδρανα. 
Εγώ αρνούμαι με χέρια και με πόδια να ενταχθώ. 
Αν θες με συγκαταλέγεις στους χρόνια προβληματικούς, στα πνεύματα αντιλογίας, στους απροσάρμοστους. 
Και δεν πάω να κοινωνήσω και να μεταλάβω, βρε δεν πα να με κατηγορείς όσο θες! 
Είσαι εδώ τις ώρες που προσεύχομαι κι ευχαριστώ τον Θεό μου μέσα στο σπίτι χωρίς μάρτυρες; 
Είσαι μαζί μου όταν πάω σ' ένα ερημοκλήσι στον Άγιο Γιώργη, μέσα στα δέντρα με το πηγάδι στο προαύλιο και τις γλάστρες του παπα-Βαγγέλη γεμάτες γεράνια; 
Είσαι μαζί μου όταν πάω σ' ένα εκκλησάκι μακριά από τα σπίτια κι ανάβω το καντήλι και κάθομαι μόνη μου και ηρεμώ; 
Αν το λάδι, το γάλα, το ζαμπόν κι η φέτα περικλείουν μέσα τους όλες τις αμαρτίες του κόσμου, ε, τότε πια κρεμάστε με στο δέντρο. 
Αλλά αν είναι να σταματήσω δυο μέρες να τα τρώω και ζήτω που σωθήκαμε, πες το μου να το ξέρω, να το πω και στη φίλη μου τη Σούλα, πως κι εγώ νηστεύω για να μάθει αυτή να μην μου τη βγαίνει από τα δεξιά. 
Από την άλλη βέβαια, καλή η καθαίρεση, αλλά μην φτάσεις και στο άλλο άκρο και με πεις αιρετική. 
Σέβομαι όποιον νηστεύει και κοινωνεί, αρκεί να μην τον πάρει το μάτι μου την επομένη να κουτσομπολεύει τους νιόπαντρους του ρετιρέ και να καυχιέται για το πόσο μεγάλη την έχει την πίστη. 
Χιλιάδες οι αμαρτίες και οι ενοχές γύρω μας και μέσα μας κι αν η νηστεία 3-4 ημερών γίνεται για εξαγνισμό της ψυχής, πως γίνεται όλο αυτό να έχει συγκεκριμένη χρονική διάρκεια, κάτι σαν γιαούρτι με ημερομηνία λήξης κι ύστερα να επανερχόμαστε δριμύτεροι.. 
Κι ίσως και με μια..διεστραμμένη διάθεση, κάτι σαν να την "δικαιούμαστε" την διαφθορά και την κακουργηματική πράξη, με την δικαιολογία πως, εμείς τουλάχιστον νηστέψαμε βρε αδερφέ, για 2-3 μερούλες! Όχι σαν κάτι άλλους... 
Κοινώς, έχω ένα θέμα με την υποκρισία. Αλλά όχι σε φυσιολογικά επίπεδα. 
Σε βαθμό κακουργήματος θα έλεγα... 
Κι επειδή δεν τολμώ ούτε κατά διάνοια, να υιοθετήσω τον τίτλο του αναμάρτητου ατόμου, αρνούμαι να βάλω τον εαυτό μου στη διαδικασία της -κατά παραγγελία- νηστείας και προσευχής. 
Ένα είναι το σίγουρο: πιστεύω πολύ περισσότερο από πάρα πολλούς άλλους γύρω μου που νηστεύουν, κοινωνούν και κάνουν πάρα πολύ μεγάλους σταυρούς για να τους βλέπουν οι άλλοι. 
Όσο κι αν δεν με πιστεύεις ύστερα από όσα διαβάζεις, ενδέχεται να είμαι από τα λίγα άτομα που πιστεύουν για το Χριστό όσα γράφτηκαν στην Αγία Γραφή: Πάθη, Σταύρωση, Ανάσταση. 
Έχω πάρα πολύ μεγάλη ανάγκη να πιστεύω σε δυο πράγματα: πρώτον πως ο Χριστός πέθανε, αλλά αναστήθηκε και δεύτερον πως ο Θεός είναι παντού, όπου κι αν κοιτάξω, όπου κι αν θελήσω να τον αναζητήσω. 
Η Μορφή Του είναι μια Ανώτερη Δύναμη, που ενεργοποιείται και δρα, όποτε έχουμε την ανάγκη να πιστέψουμε ολόψυχα σ' Αυτήν. 
Δεν ξέρω αν ο Θεός γεννήθηκε πριν από όλους μας κι ύστερα μας δημιούργησε ή αν εμείς οι άνθρωποι, έρμαια της Μοίρας, τον δημιουργήσαμε ως σανίδα σωτηρίας... 
Σε κάθε περίπτωση, πάνω από μένα τον ταπεινό άνθρωπο, προφανώς και υπάρχει κάτι ανώτερο κι εγώ αυτό το Κάτι το βαφτίζω Θεό...

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"