"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"
Μια μέρα ο πατέρας είπε:
-Παιδιά, θα πάμε στη θάλασσα. Εκεί θα παίξετε, θα χαρήτε.
Εμπρός λοιπόν, ετοιμαστείτε.
-Τι χαρά, τι χαρά! φώναξαν τα παιδιά κι έτρεξαν να ετοιμαστούν.
Η μητέρα ετοίμασε φαγητό για να το πάρουν μαζί τους.
Τηγάνισε πολλούς κεφτέδες, έβρασε αρκετά αυγά, πήρε τυρί, ψωμί και φρούτα.
Όλα τα έφτιαξε ένα δέμα, που το τύλιξε με προσοχή.
Ο πατέρας πήγε στην αγορά και έφερε το αυτοκίνητο.
"Του....του" έκανε το αυτοκίνητο και κατέβηκαν όλοι κάτω.
Σε λίγο ανέβηκαν προσεχτικά και το αυτοκίνητο ξεκίνησε.
Τα παιδιά είχαν μεγάλη χαρά!
-Παιδιά, θα πάμε στη θάλασσα. Εκεί θα παίξετε, θα χαρήτε.
Εμπρός λοιπόν, ετοιμαστείτε.
-Τι χαρά, τι χαρά! φώναξαν τα παιδιά κι έτρεξαν να ετοιμαστούν.
Η μητέρα ετοίμασε φαγητό για να το πάρουν μαζί τους.
Τηγάνισε πολλούς κεφτέδες, έβρασε αρκετά αυγά, πήρε τυρί, ψωμί και φρούτα.
Όλα τα έφτιαξε ένα δέμα, που το τύλιξε με προσοχή.
Ο πατέρας πήγε στην αγορά και έφερε το αυτοκίνητο.
"Του....του" έκανε το αυτοκίνητο και κατέβηκαν όλοι κάτω.
Σε λίγο ανέβηκαν προσεχτικά και το αυτοκίνητο ξεκίνησε.
Τα παιδιά είχαν μεγάλη χαρά!
Έφτασαν στην ακροθαλασσιά.
Κατέβηκαν από το αυτοκίνητο και κοίταζαν γύρω.
Η θάλασσα ήταν τόσο ήσυχη, που έμοιαζε σαν λάδι.
Βαρκούλες έπλεαν μακριά και οι ψαράδες τραγουδούσαν.
Τα παιδιά άρχισαν το παιχνίδι.
Ο Μίμης είχε ένα καραβάκι.
Το έβαλε σιγά-σιγά στη θάλασσα κι εκείνο έπλεε, χωρίς να βουλιάζη.
Η Άννα πετούσε πέτρες και άκουε που έκαναν "μπλουμ".
Η Έλλη μάζευε χαλικάκια.
Η Λόλα έπαιζε με την άμμο.
Όλα τα παιδιά έκαναν κάτι.
Κατέβηκαν από το αυτοκίνητο και κοίταζαν γύρω.
Η θάλασσα ήταν τόσο ήσυχη, που έμοιαζε σαν λάδι.
Βαρκούλες έπλεαν μακριά και οι ψαράδες τραγουδούσαν.
Τα παιδιά άρχισαν το παιχνίδι.
Ο Μίμης είχε ένα καραβάκι.
Το έβαλε σιγά-σιγά στη θάλασσα κι εκείνο έπλεε, χωρίς να βουλιάζη.
Η Άννα πετούσε πέτρες και άκουε που έκαναν "μπλουμ".
Η Έλλη μάζευε χαλικάκια.
Η Λόλα έπαιζε με την άμμο.
Όλα τα παιδιά έκαναν κάτι.
Όταν ήρθε το μεσημέρι έστρωσαν στην άμμο να φάνε.
Όλοι έφαγαν με όρεξη τα φαγητά, που τους φάνηκαν πολύ νόστιμα.
Μετά το φαγητό τραγούδησαν.
Η Έλλη σηκώθηκε σοβαρή-σοβαρή και είπε αυτό το ποίημα:
"Κάτω στο γιαλό, στην άμμο, τα καβούρια κάνουν γάμο.
Με καλέσανε να πάω, να χορέψω και να φάω.
Παίζει ο ποντικός βιολί κι η χελώνα παίζει ντέφι.
Πέρασε κι ένα πουλί και μας λέει "χαρά στο κέφι!".
Τι γέλια που έκαναν όλοι.
Ακόμα και η Λόλα γελούσε.
Ο πατέρας είπε στην Έλλη:
-Εύγε σου Έλλη, εύγε σου!
Η θάλασσα των αναμνήσεων ήταν τόσο ήσυχη σαν λάδι.
Βαρκούλες οι στιγμές οι παιδικές κι έπλεαν μακριά από την πραγματικότητα.
Κάτω στο γιαλό, στην άμμο, θάφτηκαν έστω και για λίγο όλα τούτα που δεν αντέχονται.
Τη θέση τους πήραν οι Μέρες του Σχολείου τότε.
Τότε που όλα ήταν αλλιώς.
Σήμερα άνοιξα το "Αλφαβητάριο" και ταξίδεψα....
(Τι ξαφνιάζεσαι; Ιδού τα αποτελέσματα της ΔΤ! Πίσω ολοταχώς δεν μας γύρισε κι αυτή;)
Όλοι έφαγαν με όρεξη τα φαγητά, που τους φάνηκαν πολύ νόστιμα.
Μετά το φαγητό τραγούδησαν.
Η Έλλη σηκώθηκε σοβαρή-σοβαρή και είπε αυτό το ποίημα:
"Κάτω στο γιαλό, στην άμμο, τα καβούρια κάνουν γάμο.
Με καλέσανε να πάω, να χορέψω και να φάω.
Παίζει ο ποντικός βιολί κι η χελώνα παίζει ντέφι.
Πέρασε κι ένα πουλί και μας λέει "χαρά στο κέφι!".
Τι γέλια που έκαναν όλοι.
Ακόμα και η Λόλα γελούσε.
Ο πατέρας είπε στην Έλλη:
-Εύγε σου Έλλη, εύγε σου!
Η θάλασσα των αναμνήσεων ήταν τόσο ήσυχη σαν λάδι.
Βαρκούλες οι στιγμές οι παιδικές κι έπλεαν μακριά από την πραγματικότητα.
Κάτω στο γιαλό, στην άμμο, θάφτηκαν έστω και για λίγο όλα τούτα που δεν αντέχονται.
Τη θέση τους πήραν οι Μέρες του Σχολείου τότε.
Τότε που όλα ήταν αλλιώς.
Σήμερα άνοιξα το "Αλφαβητάριο" και ταξίδεψα....
(Τι ξαφνιάζεσαι; Ιδού τα αποτελέσματα της ΔΤ! Πίσω ολοταχώς δεν μας γύρισε κι αυτή;)
________________________________
Όχι δεν ξαφνιάστηκα! Το απόλαυσα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝοσταλγικό ταξίδι και θα φέρω αντίρρηση εγώ; Ζαμέ!
Να'σαι καλά! Αλλά μη μου πέφτεις! Έχουμε δρόμο πολύ ακόμα...
Εφτά φορές να πέφτεις, οχτώ να σηκώνεσαι! Τ'ακούς;
Λαλά όλα ♫ ♪ ♪ ♫ ♪ ♫
Καλή σου μέρα ξανθή αγαπημένη κοπελιά μου!
Και φιλιά ! Πολλά δροσερά Πυργιώτικα φιλιά! ♥
ΔιαγραφήΚαλησπέρα χαρά μου. Βλέπω το ταξίδι στο χρόνο έκρυβε νοσταλγία...
ΔιαγραφήΣε φιλώ γλυκά από μια Αττική που την έχει τη ζέστη της, δεν μπορώ να πω!
:)))
Να! να !να!
ΑπάντησηΔιαγραφήνα !να !ΟΛΑ !!!(Με την σχετικη κινηση παντα).
Υπογραφη: ο σημερινος κοσμος.
Καλοσαββατοκυριακοπρωινοαρωματοκαφελουλουδομακιακαλημουτζοαν.
Δες αυτο απο το blog του κ.Μηχαιλιδη που τοσο λατρευω σαν ανθρωπο...Ποσες αληθειες αληθεια!
http://filoftero.blogspot.gr/2013/06/blog-post_26.html
Μπήκα στο blog και πράγματι έχει πολύ ενδιαφέρον...
ΔιαγραφήΣ ευχαριστώ πολύ.
Καληνυχτολουλουδοτουκλειδαμπαρωμενουσαββατοβραδουγιαφαντάσου....
Αχ τι μου'κανες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟποτε κολλάω και θέλω ξεμπλοκάρισμα ανοίγω το αλφαβητάρι αυτό και βλέπω πόσο απλή πρέπει να είναι η ζωή...
Και μου'ρχονται δάκρυα στα μάτια ...
Καλή σου μέρα κορίτσι!
Χαίρομαι που σας ταξίδεψα γλυκό μου!
ΔιαγραφήΚι εγώ συγκινήθηκα...
Σε φιλώ και καλό σου ξημέρωμα! :)))
Δεκαετια του 60...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημοτικο σχολειο με..Απειρους μαθητες στην ταξη...
Θες να πεις κατι;;;
Λουλουδομακια καλη μας Τζοαν;;
Για να μην μου.....χρεώσεις χρόνια Μαχαίρη μου,
Διαγραφήνα σου υπενθυμίσω πως αυτό το βιβλίο διδάχτηκε σε πολλές γενιές,
για περίπου μια δεκαετία (;)
Αν έχω πει βλακεία ας με διορθώσει κάποιος,
γιατί εγώ είμαι και μικρή και δεν ξέρω και πολλά!!!
Καλό σου ξημέρωμα φίλε μου! :)))
1976-77 Πρώτη δημοτικού! Αυτό έκανα.Βοήθησα;
ΔιαγραφήΕμένα μια χαρά με βοήθησες πάντως!!!
ΔιαγραφήΤώρα μας μένει κανάς άλλος φίλος, να μας πει,
για πόσα χρόνια διδασκόταν αυτό το -ίδιο- βιβλίο
και δεν ντρεπόταν η Πολιτεία, που δεν εξελισσόταν
και τόσες γενιές μεγάλωναν με το "Λόλα να ένα μήλο"!...
Έλεος... Αναμνήσεις, αναμνήσεις, αλλά να λέμε και την πικρή αλήθεια...
Και για να μην ξεχνιόμαστε,
Διαγραφήμιλάμε για την εποχή της Μεταπολίτευσης, έτσι;.... ('76-'77)
Τότε που είχε έρθει να μας.......σώσει ο Καραμανλής,
(από τότε είχε ξεκινήσει το......."σώσιμο"!!!)
αλλά διδάσκονταν τα ίδια βιβλία στα σχολεία
και οι κομμουνιστές έκρυβαν (ακόμα) καλά, το Ριζοσπάστη στο μανίκι...
"Μεταπολίτευση" να σου πετύχει...
Ρε τι πάθαμε/θυμηθήκαμε σήμερα...
Τούρκος κοντεύω να γίνω -και- σήμερα!
Καλημέδα Τζοάν! Ωδαία η ανάδτησή σου μας γύδισε στα παιρικά σου χδόνια! Ευτυχώς που υπάδχεις εσύ και η ΔΤ (Δίχως Τσίπα) να μαθαίνουμε κι εμείς οι μικδοί πόσο όμοδφος και αγγελικά πλασμένος ήτανε κάποτε ο κόσμος!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣοφία
Επανέρχομαι για να μας επαναφέρω στο σήμερα. Ξέρεις τι προβλέπει μεταξύ άλλων το πολυνομοσχέδιο ως προσόν για την αξιολόγηση των υπαλλήλων και δεν μας το λένε τα κανάλια; Τη θητεία τους σε πολιτικά και βουλευτικά γραφεία! Είπαμε κάτι για τσίπα;
ΔιαγραφήSorry δεν ήθελα να σε εκνευρίσω αλλά αν δεν το 'λεγα κάπου θα 'σκαγα.
Σοφία
Σοφάκι μου γλυκό, το πρώτο σου σχόλιο.....ΕΣΚΙΣΕ!!!!!!!!!!
ΔιαγραφήΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!!!! Πάρα πολύ έξυπνο!!!
Όσο για το δεύτερο, με προσβάλλεις χρυσή μου!
Εσένα περίμενα για να εκνευριστώ;;;
Με τα νεύρα στο ταβάνι είμαι συνέχεια!
Σε φιλώ γλυκά και καλό σου ξημέρωμα! :)))
Καλημέρα JP, σε σένα και στους φίλους σου..
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίπα στην αρχή να γκρινιάξω, επειδή μαζί με το κυρίως γεύμα η μαμά δεν πήρε και σαλάτα
(απορώ πώς δεν το σχολίασε η Αριστέα!), αλλά άρχισε να φυσάει ένα θαλασσινό αεράκι
κι άρχισα να ακούω παιδικές φωνούλες, οπότε δεν θα το κάνω!
(Πάντως στα σημερινά βιβλία, η Έλλη μάλλον θα τα είχε φτιάξει με έναν 26ρη ντισκ τζόκεϋ,
που για να χαλαρώνει, μερικές φορές καπνίζει ένα περίεργο χόρτο, και πιθανόν είναι
και bysexual...)
Αγαπητέ φίλε Ανταίε,
Διαγραφήη Έλλη υπήρχε πολύ πριν φτάσω εγώ στο δημοτικό να την προλάβω.
Επομένως η Έλλη είναι 50φεύγα μην πω 60φεύγα.
Τι δουλειά έχει γριά γυναίκα να τα έχει φτιάξει με 26 dj bysexual.
Tεκνατζού την έχεις κάνει τη γιαγιά Έλλη!!!
Εγώ πάλι φαντάζομαι τον Μίμη ετών 65, συνταξιούχο με κατακρεουργημένη σύνταξη
την Άννα μάνα με δυο αγόρια 23 και 30 χρονών,
να βρίζει θεούς και δαίμονες που πρέπει να συντηρεί με τη σύνταξη του άντρα της μόνο,
εκτός απ' τον εαυτό της και τον άντρα της, το μεγάλο της γυιό και τη νύφη της που έμειναν και οι 2 άνεργοι, να νταντεύει το παιδάκι τους και να του αγοράζει εκείνη πάμπερς και να χαρτζιλικώνει και τον μικρό που δεν μπορεί να βρει δουλειά και αν ποτέ βρει θα είναι ημιαπασχόληση με 3 κατοστάρικα...
Όσο για τη Λόλα, πρέπει να είναι γεροντοκόρη ετών 50βάλε,
που ξέμεινε γιατί από μικρή χαζοέφερνε... (χαζό παιδί χαρά γεμάτο) και κανένας δεν την έπαιρνε στα σοβαρά...
Όσο για την Αριστέα... σίγουρα θεωρεί το γεύμα ανεπίτρεπτο...
Διαγραφήκεφτεδάκια τηγανητά... τίγκα στη χοληστερίνη και στην περιττή θερμίδα....
αχαχχαχα! Για εκείνα τα χρόνια μια χαρά ήταν το γεύμα σας πληροφορώ! Έχω φάει κι εγώ κεφτεδάκια μικρή ουυυυ! Άλλο που τώρα δεν θα τα έβαζα στο στόμα μου ακόμα κι αν με παρακαλούσατε! Με ελαιόλαδο θα τα είχε κάνει η μητέρα και οι κιμάδες τότε ήταν από καλά ζωντανά! Σκεφτείτε το! :)))
ΔιαγραφήΑλλά είδατε; Πήρε αυγά και τυρί....τίγκα στην πρωτεΐνη το φαγητό! Και φρούτα! Μια χαρά!
ΥΓ: Δεν μας διευκρίνισε αν το ψωμί ήταν ολικής -πολύσπορο ή λευκό! Εκεί έχω θέμα! Το λευκό αλεύρι στο πυρ το εξώτερον!
Πολλά φιλιά από την κουλοχέρισσα!
@ Ανταίο
ΔιαγραφήΦωτιές μας άναψες μάνα μου με ένα σου και μόνο σχόλιο!
Έλεος! Αυτός ο γύψος...τι περιέχει αλήθεια;;;
Χαχαχαχα!
Μετά τη νοσταλγία σου, ήρθε κι ο προβληματισμός σου
και με βρίσκει αρκετά σύμφωνη, εξαιτίας του ότι έχω δει κάτι από αυτά που περιγράφεις, σε κάποια σύγχρονα βιβλία και ήταν όντως ένα δυσάρεστο ξάφνιασμα...
http://digitalschool.minedu.gov.gr/modules/document/file.php/DSGYM-A112/%CE%94%CE%B9%CE%B4%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%A0%CE%B1%CE%BA%CE%AD%CF%84%CE%BF/%CE%A4%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%AC%CE%B4%CE%B9%CE%BF%20%CE%95%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%8E%CE%BD/13-22.pdf
Ρίξτε μια ματιά εδώ στο κείμενο "Οσάκις" από τη σύγχρονη διδασκαλία...
Τα συμπεράσματα σαφώς και είναι υποκειμενικά...
@ Φλώρα
ΔιαγραφήΕγώ πάλι έδωσα άλλη ερμηνεία στο σχόλιο του Ανταίου.
Ίσως και να γνωρίζει κάτι από αυτά τα κείμενα -από κάποιο σύγχρονο βιβλίο
(τα παραθέτω στο σχόλιο του), αλλά εγώ νομίζω πως εννοεί πως,
αν τα σημερινά βιβλία μιλούσαν για μια "Έλλη"
θα είχε περίπου αυτά τα χαρακτηριστικά...
Αν δει τα σχόλια μας ίσως και να μας απαντήσει κι ο ίδιος.
Σε φιλώ γλυκά! Καλό ξημέρωμα! :)))
Κι ένα σχόλιο μου που βρέθηκε στα ανεπιθύμητα (γύρευε γιατί!!)
Διαγραφή@ Αριστέα άσε μας μάνα μου να νοσταλγήσουμε με την ησυχία μας!
Αμέσως να μας μετρήσεις πρωτεϊνες και θερμίδες ακόμα και στις αναμνήσεις!
Αχαχαχα! Σε φιλώ! :)))
Πέτρα μου κι εγώ τελευταία χάνω σχόλια δικά μου! Πάνε στα ανεπιθύμητα! Δεν με θέλει ο μπλόγκερ μου! Τον κούρασα φαίνεται!
ΔιαγραφήΚι άντε πάω να γράψω γιατί είμαι άγραφτη σήμερα!
Και δεν έχω και θέμα ακόμα!
Έχεις καμιά ιδέα; αχαχαχα!
(Το βλέπω να παίρνω κουλούρα στον έλεγχο!)
Κάτι θα βρεις εσύ...
ΔιαγραφήΔεν σε φοβάμαι!
Σε φιλώ γλυκά! :)))
Ννεμελα χρονια που εχουν παρελθει ανεπιστρεπτι!Σημερα ,στον εφιαλτη που ζουμε,δεν μπορουμε να απολαυσουμε ουτε κι αυτα που ειναι δωρεαν(ακομα).Ακομα κι ο υπνος μας εχι γεμισει εφιαλτες!Συγγνωμη,φιλεναδα αλλα αρμενιζω με καταμαυρα πανια!Σε φιλω γλυκα- ΒΑΣΩ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνεμελα, εχει φαντασου σε τι κατασταση βρισκομαι,που γραφω ο,τι ναναι! ΒΑΣΩ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύχομαι να είναι όλα καλά διότι διέκρινα μια ανησυχία...
ΔιαγραφήΑν είναι κάτι, εδώ είμαστε εμείς ΒΑΣΑΡΑ, το ξέρεις χαρά μου, ε;...
Σε φιλώ πολύ γλυκά κι εύχομαι καλό ξημέρωμα :)
Κάτι σου έγραψα σήμερα, πρωί πρωί, για την αμείλικτη πραγματικότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΎστερα, διάβασα την ανάρτησή σου και πόθησα να ζωντανέψω την "θάλασσα των αναμνήσεων".
Έτσι, τ'άφησα όλα κατά μέρος και πέρασα το πρωινό μου, μαθαίνοντας την κόρη μου να μην φοβάται τις βουτιές, και παρακολουθώντας διακριτικά τον γιο μου να γίνεται άντρας.
Λοιπόν, μπορούμε να φτιάξουμε την δική μας Πραγματικότητα. Φτάνει να μην φοβόμαστε τις "βουτιές"..... Κι όλα μπορούν να γίνουν ξανά
ΑΛΛΙΏΣ.
Σ'ευχαριστώ Πέτρα.
Πολλαφιλιαθαλασσινά
Άννα Πάρος.
Τι ωραία που πέρασες σήμερα χαρά μου......
ΔιαγραφήΠάντα τέτοιες στιγμές σου εύχομαι, είναι οι πολυτιμότερες.......
Σ ευχαριστώ κι εγώ και σε φιλώ πολύ γλυκά!
Καλό σου ξημέρωμα Αννούλα της Πάρου/δικιά μου! :)))
Να κάτσω πλάϊ σου στο ξύλινο θρανίο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα διαβάσουμε παρέα τ' αλφαβητάρι μας;
Να γίνουμε ξανά άνθρωποι κι όχι παραγωγικές μηχανές;
Όμορφη ανάρτηση!
Συγχαρητήρια από δω και για τη χτεσινή σου.
ΔΤ (Δεν Τσιμπάμε) λέμε!!!...
Πετροβασίλη-Γιαδικιάρογλου...
ΔιαγραφήΓίνεται η ζωή μας μια διαρκής αναδρομή στο παρελθόν...
Σ ευχαριστώ κι εγώ και σε φιλώ, καλό σου ξημέρωμα "Κανελλάκη" μουουου!!!
:)))
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓλυκό μου Δελφινάκι, κρίμα που έσβησες ένα σχόλιο,
Διαγραφήπου μιλούσε ακριβώς για αυτά που νιώθω κι εγώ...
Καληνυχτούθκια! :)))
ωω μου απάντησες , παρόλο που το σβήσα; έτσι σκέφτηκα να μπω να δω... το έσβησα γιατί διάβασα τα άλλα σχόλια και το δικό μου ήταν το μόνο που μου φάνηκε άσχετο και το σβήσα για να μη ρεζιλευτώ πάλε !! Καλημερούθκια
ΔιαγραφήΚαθόλου άσχετο δεν ήταν Δελφινάκι μου.
ΔιαγραφήΊσα-ίσα! Ήταν η προσωπική σου άποψη!
Κι αυτό είναι το πιο "σχετικό" από όλα!
Πάντα χαίρομαι να σε φιλοξενώ εδώ
και να μου γράφεις τις απόψεις σου!
Καληνυχτούθκια! :)))
Συγγνώμη που θα γκρινιάξω,αλφαβητάρι των δεκαετιών "50 και "60,ωραιοποίηση της μετεμφυλιακής εποχής,με καταχωνιασμένα όλα τα πραγματικά προβλήματα,πχ τότε που οι νεοαστοί της εποχής κάνανε τα μπανάκια τους στη Ραφήνα,πλήθος Ελλήνων "παραθεριζε" υποχρεωτικά στα απέναντι νησιά,στη Μακρόνησο,στη Γυάρο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε VAD, αν δεν είχες σημειώσει και τις χρονολογίες (δεκαετία '50 και'60)
Διαγραφήθα έλεγε κανείς πως όλα τα άλλα αφορούν τη σημερινή εποχή...
Και, όχι, δεν χρειάζεται να μας στείλει κανείς στη Μακρόνησο και στη Γυάρο.
Μια "χαρά" αυτοκτονεί καθημερινά ο κοσμάκης κι από δω (εννοώ, όπου κι αν βρίσκεται...)
Υπό αυτή την έννοια λοιπόν και δεδομένου πως -εγώ προσωπικά- ήμουν ένα μικρό παιδάκι όταν διδάχτηκα αυτό το βιβλίο, το μόνο που έχω να νοσταλγώ είναι αυτή καθαυτή η εποχή της αθωότητας ΜΟΥ. Το τι συνέβαινε επί της ουσίας στην κοινωνία τότε, το έμαθα πολύ αργότερα. Όπως και τα σημερινά παιδάκια θα αργήσουν να μάθουν τι συμβαίνει ακριβώς στην κοινωνία μας σήμερα. Εδώ και δεν το έχουμε χωνέψει ακόμα εμείς οι μεγάλοι... Οι ομοιότητες όμως είναι -δυστυχώς...- εκπληκτικές. Άσε που τώρα πιστεύω πως είναι και τρισχειρότερα, γιατί μας "αυτοκτονούν" εν ονόματι της...Δημοκρατίας και δεν ντρέπονται κιόλας.... Καλό ξημέρωμα!
Μόλις διάβασα το σχόλιο το VAD και συνεχίζω με τη δική μου γνώμη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεκαετία του 60... άνθρωποι που ήταν γεμάτοι από ελπίδα... κι ας ήταν ματωμένες οι σάρκες τους, κι ας τους περίμεναν δεινά ακόμη πολλά...
Ελπίδα είχαν όμως και δουλειά επίσης.
Μπορεί τα παιδιά τους να είχαν ένα ζευγάρι παπούτσια και ένα μόνο καλό ρουχαλάκι αλλά υπήρχε φαγητό κάθε μεσημέρι στο σπίτι, υπήρχε επίσης και σπίτι... μπορεί φτωχικό... αλλά σιγά-σιγά μεγάλωνε προσθέτοντας καμαρούλα - καμαρούλα για τις ανάγκες της οικογένειας.
Και οι δασκάλες και οι δάσκαλοι είχαν άλλη ηθική καθώς δίδασκαν το αλφαβητάριο και επέμεναν να μάθουν τα παιδιά τις δασυνώμενες λέξεις... που τώρα πια κανένας δεν θυμάται...
Γίναν όλα ένα... ισοπεδώθηκαν και έπαψε το μπάνιο στη θάλασσα να είναι η εξαίρεση στη ρουτίνα.
Κάποια εποχή είχαν γίνει οι διακοπές ανούσια ρουτίνα, με προβληματισμό σε πόσων αστέρων ξενοδοχείο θα μείνουμε.
Τώρα προσπαθούμε να θυμηθούμε, πόση χαρά κρύβει η λέξη "στέρηση"... η λέξη "λίγο".
Λίγο καλοκαίρι, λίγα μπάνια, λίγα λεφτά.
Σε κάποιες περιπτώσεις λίγο φαγητό για τα παιδιά και σε κάποιες άλλες καθόλου.
Πάντως η οικογένεια του Μίμη και της Άννας ήταν σίγουρα πλούσια...
Πήγε ο μπαμπάς να φέρει το αυτοκίνητο!!!
Εγώ θυμάμαι τότε τα μπάνια με τη συγκοινωνία.
Όρθιοι κρεμασμένοι απ' τις χειρολαβές...
Αργότερα τα μπάνια ανέλαβαν τα πούλμαν, στη Λούτσα, στο Καβούρι, στη Βουλιαγμένη, στη Βάρκιζα.
Και το παγωτό ήταν ξυλάκι κρέμα με 1 δραχμή, κακάο με 1,5 δραχμές και σπανίως σοκολάτα με 2 δραχμές.
Συσκευασμένο σε χάρτινο σακκουλάκι που το φυσούσες και ξεκολλούσε απ' το παγωτό.
Σήμερα το παγωτό είναι frozen yogurt για μερικούς και για άλλους δεν υπάρχει ούτε γάλα για τα παιδιά τους.
Σταματάω όμως γιατί πήρα φόρα και δεν σταματάω
Το θέμα είναι τι επιλέγεις να θυμηθείς!
ΔιαγραφήΦλωρούκο μου μαζί σου!
@ Φλώρα
Διαγραφήπολλές θύμισες ξύπνησα σήμερα, τόσες, που δεν μπορούσα να το φανταστώ καν!
Ένα βιβλίο ανάμεσα στα άλλα μου βιβλία μού έδωσε το ερέθισμα.
Υπήρχαν όμως τότε κάποιοι δάσκαλοι, πάρα πολύ αυταρχικοί
και χαλούσαν τη μαγεία των χρόνων μας, εμάς που ήμασταν ακόμα ανέμελα παιδάκια...
Φιλάκια! :)
@ Αριστέα
Διαγραφήο καθένας μας έχει και τα βιώματα του παράλληλα
κι έτσι παίζει κι αυτό το ρόλο του στο τι επιλέγει
-αλλά και στο τι έχει- να θυμηθεί...
Joan,FLORA,γι αυτην την εποχή μιλάμε...
Διαγραφήhttp://apouro.blogspot.gr/2013/06/blog-post_28.html
http://apouro.blogspot.gr/2013/07/blog-post_10.html
Καλημέρα,κυρίες μου,Καλή Κυριακή:)
Παράλειψις,επίλογος,αναμφισβητητα προτιμώ το σήμερα
Διαγραφήκι ας ειναι ολοφάνερα ζοφερό κι ας το ζω σε όλο του το χάλι...
Και πάλι καλημέρα:)
Για να μην το πλατιάσουμε το θέμα,
Διαγραφήεγώ προτιμώ και κρατώ τις αναμνήσεις ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ
από τα πολύ μικρά (σχολικά του) χρόνια.
Από εκείνα τα χρόνια που, απλά δεν καταλάβαινε τι συμβαίνει γύρω του
(ας μην τα ξαναγράφω).
Δεν έχω λόγους ντε και καλά (στην σημερινή μου ανάρτηση)
να.....ψηφίσω ποια εποχή από τις δυο επιλέγω!
4.000 αυτοκτονίες όμως (ως τώρα) στην Ελλάδα
και 1.800.000 άνεργοι (ως τώρα) στην Ελλάδα,
συγνώμη αλλά δεν τις..προτιμώ καθόλου!...
Καλημέρα.
Καλημέρα! Διάβασα και τις δύο αναρτήσεις του Vad και θα είχα πολλά να πω καθώς κι η μητέρα μου έτσι μεγάλωσε αλλά κι εγώ πρόλαβα πολλά από αυτά μέχρι και το γυμνάσιο! Vad μη σε ξεγελάει η φωτό μου είμαι πολύ παλιά κι εγώ! Και μεγαλώνοντας σε επαρχία και στα χωράφια βοήθησα αν και παιδί ( από τα τέσσερα μου κουβαλούσα το καλαμπόκι σε κουβάδες κι έπειτα ξεσπινούσα με τις ώρες και τη βρυσούλα τη σιδερένια την πρόλαβα και τη μάνα στη σκάφη να πλένει, να ζυμώνει, να μην παίρνει ανάσα.Κι όλα μα όλα τα εργαλεία τα παλιά που είχες σε φωτό, εγώ τα έζησα από κοντά!
ΔιαγραφήΚαι στη θάλασσα με το λεωφορείο τα καλοκαίρια, και ποτέ μα ποτέ χαρτζιλίκι στο σχολείο (ψωμάκι και σαλάμι από το σπίτι ) και στη ντιβανοκασέλα κοιμόμουν, και με βελέντζα σκεπαζόμουν γιατί τότε μια ξυλόσομπα στην κουζίνα είχαμε και πού να ζεστάνουν όλα τα δωμάτια... Και μέχρι την τρίτη λυκείου φορούσα τα μεταποιημένα ρούχα της αδερφής μου γιατί τόσα μπορούσαμε! Ο μπαμπάς δούλευε στην ξενιτιά.
Αλλά φίλε Vad ήμουν πολύ χαρούμενο παιδί! Και μεγάλωσα καταπληκτικά, με παιχνίδι και φίλους, με γειτονιές και αξίες!
Κι αν ρωτήσεις τη μάνα μου που έχει δουλέψει αξίνα και παραλίγο να χάσει το πόδι της με τη φρέζα, που έβαζε ένα χωράφι αραποσίτι μόνη της και το έφερνε βόλτα αυτή με τις κόρες της, που μας μεγάλωσε χωρίς άντρα στο σπίτι ουσιαστικά μόνη της πάλι θα σου πει...ας γυρνούσα πίσω στις στερήσεις και σου χαρίζω και τα πλυντήρια και τους ηλεκτρικούς τους φούρνους!
Βλέπεις δεν είμαι μία νοσταλγός της πλάκας να λέω τι ωραία χρόνια Τότε σαν λόγια μόνο! Έχω πλήρη επίγνωση!
Ωραίες οι σημερινές ανέσεις! Όμως τότε παρά την κούραση και τις στερήσεις ΓΕΛΟΥΣΑΜΕ ουσιαστικά και κοιμόμασταν με κούραση σωματική μα ουχί ψυχική!
Και σόρρυ για το χώρο που καταχράστηκα Πέτρα μου αλλά νομίζω ότι χρειάζεται να τα δούμε στην ουσία τους τα πράγματα!
Ο.....χώρος είναι προς....κατάχρηση και ανταλλαγή απόψεων παιδιά μου!
ΔιαγραφήΑριστέα, πόσο συμφωνώ...
"...Όμως τότε παρά την κούραση και τις στερήσεις ΓΕΛΟΥΣΑΜΕ ουσιαστικά και κοιμόμασταν με κούραση σωματική μα ουχί ψυχική!"....
eiris,μάλλον στα λόγια μου ερχεσαι:), "τυράννια",θα έλεγε ο άλλος μου εαυτός,ο ΑΠΟΥΡΩ,ή "γανάδα σκ΄λίτ'κ" (σκυλισια ταλαιπωρία) :)
ΔιαγραφήΆσχετο το σχόλιο μου και μάλλον θα περάσει απαρατήρητο.
ΔιαγραφήΔιαβάζοντας τα λόγια της Αριστέας παραπάνω, δεν γίνεται να μην καταθέσω το θαυμασμό μου για την Αριστέα & την οικογένειά της!
Οι λόγοι είναι γνωστοί στους ίδιους.
Δεν χρειάζονται περαιτέρω αναλύσεις.
Κι αυτό που εκείνη ονομάζει αισιοδοξία ή χαζαμάρα, δεν είναι παρά ο ορισμός του ανθρώπου που αγωνίζεται, έχοντας βαθιά επίγνωση του προορισμού του. Και διαχρονικά, ξέρει να εκτιμάει και το χώμα που πατάει!
Αριστέα, τα ειλικρινή σέβη μου!
Καθόλου απαρατήρητο, από μένα τουλάχιστον!
ΔιαγραφήΜαρία μου με συγκινείς!
Δεν έχω άλλα λόγια .... βουρκώνω εγώ με κάτι τέτοια να ξέρεις! ♥
Φιλάκια πολλά κοριτσάρα μου!
(Ξανθιά; Ζεις;;;;; Πού είσαι χαμένη;)
Από ότι είδες, εγώ ζω αλλά ψάχνω..τον εαυτό μου!!!
ΔιαγραφήΧαχαχα! ♥
@ "Κανελλάκη" πόσο σύμφωνη με βρίσκεις βρε....
ΔιαγραφήΤα σέβη μου και στις δυο σας! :)
Πολύ νοσταλγική ανάρτηση πετροκόριτσο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαβασα και εγώ το αλφαβητάρι σου εφαγα τα κεφτεδάκια στην παραλία.
Το λάτρεψα.
Φιλιά πολλά.
Δεν Μασάμε.
Τα......κεφτεδάκια να σου πω την αλήθεια,
Διαγραφήτα έφαγα κι εγώ!
Αχαχαχα!
Σε φιλώ γλυκά κι όποτε δεν είμαι χώμα....Δεν Μασάω...
Καλό ξημέρωμα Ελενάκι μου! :)))
Όταν ήμουν μικρή, πολύ μικρή, οι γονείς μου μού είχαν αγοράσει όλα τα αλφαβητάρια του δημοτικού και τα διάβαζα αχόρταγα! Οι δικές μου αναμνήσεις είναι λοιπόν τα παιδικά μου χρόνια που διάβαζα όλα αυτά στο κόκκινο σκαμνάκι μου και μου έλεγε ο μπαμπάς " Έτσι καλό παιδί να γίνεις κι εσύ, όπως αυτά τα παιδάκια που διαβάζεις"... Έτσι, το όνειρό μου ήταν να γίνω ένα καλό παιδί, τόσο σημαντικό ήταν για την παιδική μου ψυχή...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπομένως η σημερινή μου ερώτηση είναι: το παιδί που ήμουν κάποτε, είναι ευχαριστημένο από αυτό που έχω γίνει τώρα?.....
Σε φιλώ πολύ-πολύ γλυκά!
Καλό σαββατόβραδο! :)))
Λίγο πριν πας εσύ σχολείο μάλλον σταμάτησε να διδάσκεται αυτό το βιβλίο!!!!
ΔιαγραφήΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!!! Πλάκα κάνω, αλλά έχει και μια δόση αλήθειας (πικρής).....
Καλό παιδάκι έγινες μικρό μου, δεν το ξέρεις;....
Στο λέω εγώ λοιπόν! Σε/σας φιλώ γλυκά και καλό ξημέρωμα! :)))
Όσοι είμαστε από επαρχία ζήσαμε όλοι τα χωράφια, στα χωράφια, όχι από θεωρίες...καπνά εμείς εδώ κι αξημέρωτα στα χωράφια γιατί μόλις έβγαινε ο ήλιος δεν αντέχονταν πέρα από τις δέκα..στο αρμάθιασμα μετά να μετράμε αρμάθες και να βάζουμε στοιχήματα..τα χέρια σακατεμένα από τις βελόνες και να στάζουμε πάνω στις πληγές ζουμί από φύλλο καπνού να σταματάει το αίμα..με αίμα και ιδρώτα ποτισμένα όλα..είμαι σίγουρη πως ο Vad καταλαβαίνει τι λέω...να μη θυμηθώ το σκάλισμα που στα πρώτα πέντε λεπτά γέμιζαν τα χέρια φουσκάλες κι έσκαζαν..κι υποφέραμε..μια και αυτό γίνονταν συνήθως ενώ ακόμα είχαμε σχολείο και πηγαίναμε αραιά και που..
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ με τον Vad πως οι εποχές εκείνες δεν ήταν εύκολες και οι γονείς μας ζούσαν ακόμα δυσκολότερα παλιότερα...αλλά νοσταλγούμε αυτό που λέει η Τζόαν..την αθωότητα των παιδικών μας χρόνων..τότε δεν ξέραμε..για μας η δυσκολία ήταν το χωράφι, όχι οι λογαριασμοί, όχι το άγχος της σοδειάς, ή του μεροκάματου..μόλις τέλειωνε και το αρμάθιασμα απόγευμα πια (από τα χαράματα στο πόδι) κάναμε το μπάνιο μας και βγαίναμε στη γειτονιά να βρούμε τα άλλα παιδιά..οι μεγάλοι συνέχιζαν τις δουλειές τους..
Και να σκεφτείτε εμείς δε βάζαμε και πολλά στρέμματα γιατί και οι δυο γονείς μου δούλευαν κι αλλού...και πάλι περιμέναμε πως και πως τον Αύγουστο που τέλειωναν σιγά σιγά τα καπνά (τουλάχιστον στις εργασίες που μπορούσαμε εμείς να κάνουμε ως παιδιά)..
Οι γονείς μας από την άλλη νοσταλγούν τα νιάτα τους, όχι τις κακουχίες τους..για τους μεγάλους δεν υπήρξαν ποτέ ιδανικές εποχές..ακόμα κι αυτές που διαφημίστηκαν ως τέτοιες για λίγους ήταν και βολεμένους...
Αυτό που ήθελα να πω όμως, είναι πως χαμογελαστούς ανθρώπους συναντάς σε όλες τις εποχές όπως και αισιόδοξους αλλά και γκρινιάρηδες...
Όσο κι αν αλλάξει ο κόσμος, πάντα ίδιος μένει..
Πολλά έγραψα..χαχα...
Κι επειδή έγραψες πολλά, αλλά τα είπες πάρα πολύ παραστατικά,
Διαγραφήαπλά απόλαυσα την ανάγνωση, αλλά όχι τις καταστάσεις που περιέγραψες...
Βρε τι πάθαμε με τη......Λόλα!!!
"Είπαμε να φάμε έναν λαγό και μας έφαγε ο λαγός!"
Παπαμιχαήλ/Αχ! αυτή η γυναίκα μου!
Χαχαχαχα! Σε φιλώ γλυκά Μαράκι μου! :)))
Καλημέρα, κορίτσι μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφη η ανάρτησή σου και νοσταλγική...
Το αγαπώ τόσο αυτό το βιβλίο!
Δεν ξέρω για τους άλλους, η Έλλη πάντως ακόμη μαζεύει χαλικάκια...
Πολλά φιλιά, καλή εβδομάδα!
Είσαι και συνονόματη βλέπεις κι είναι ακόμα πιο....ταιριαστό!
ΔιαγραφήΧαλικάκια, πετρούλες, κοχυλάκια...
Σε φιλώ γλυκό μου και καλή σου εβδομάδα, επίσης...
:)))
Αφού μου το ζήτησες, ήρθα να σου πω ότι δεν μου λέει τίποτε αυτή η ειδυλλιακή εικόνα. Δεν είμαι από επαρχία και δεν τραγουδούσαμε στις εκδρομές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια ήταν αρκετά πιο... άγρια. Όταν παραθερίζαμε με τα ξαδέλφια μου στη Βούλα ή στη Βουλιαγμένη, κάναμε ό,τι τρέλα μπορείς να φανταστείς. Σκισίματα, διαστρέμματα και ράμματα σε ημερήσια διάταξη! Προκαλούσαμε πανικό σε όσους μας έβλεπαν.
Στα 9 μου γλίτωσα από τύχη την κρεμάλα, καθώς οι αντίπαλοι καουμπόηδες ήθελαν να κρεμάσουν τον ινδιάνο αρχηγό!
Στα 11 βρέθηκα με άλλα 3 παιδιά μακριά από την ακτή με ένα θαλάσσιο ποδήλατο και δεν ξέραμε πώς να επιστρέψουμε. Βγήκαμε σε άλλη παραλία και γυρίσαμε ξυπόλητοι και με εγκαύματα στους γονείς μας ύστερα από 3 ώρες!
Στα 17 μου κόντεψα να πνιγώ, προσπαθώντας να σώσω την αδελφή μου που βούλιαζε.
Χεχεχε! Σου φτάνουν;
Επειδή τα λες ωραία, θα μπορούσα να ακούσω κι άλλες ιστορίες!
ΔιαγραφήΌποτε έχεις διάθεση κάνε και καμία ανάρτηση, θα έχει ενδιαφέρον!