✿ ΤΑΞΙΔΙΑ ΑΓΑΠΗΣΙΑΡΙΚΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ...

Κάπου διάβασα πως το χιούμορ είναι η τέχνη να κρύβεις τις πληγές σου. Το χιούμορ έμεινε στο χθες και σήμερα ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για ένα ταξίδι αλλιώτικο απ' τα άλλα. Ένα προορισμό που ήξερα εξαρχής πως ενώ θα έφτανα εκεί γελώντας, θα έφευγα δακρυσμένη. 

Δεν θα επέλεγα ποτέ το Λονδίνο ως ταξιδιωτικό προορισμό. Έχουν περάσει προ πολλού οι εποχές που με συγκινούσαν οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Μια υποχρέωση αφενός, αλλά κι ένα ξενάκι που έχουμε εκεί -η ανιψιά μου- ήταν οι λόγοι που πήγαμε Πάσχα στο Λονδίνο.

Το Λονδίνο του Μπιγκ Μπεν και των επαγγελματικών ευκαιριών. Το Λονδίνο των παμπ και των διώροφων λεωφορείων. Το Λονδίνο των βροχερών μερόνυχτων και των μουσείων. Το Λονδίνο της ισχυρής λίρας και των φτωχών ανθρώπων. Το Λονδίνο του γρήγορου μετρό και της μοναξιάς. Το Λονδίνο Της Απέραντης Μοναξιάς Και Της Απόλυτης Απομόνωσης..

Η πόλη "fast food" προσεγγίζεται σε λιγότερο από 2 ώρες από το αεροδρόμιο προς κέντρο. Αιτία το γρήγορο μετρό της πόλης φυσικά. Ένα μετρό που δεν είναι μια απλή συγκοινωνία. Σκέτη σφυγμομέτρηση είναι. Του ρυθμού τής πόλης, της ποικιλίας των κατοίκων της, αλλά πάνω από όλα, της λογικής του παραλόγου που εντάσσει τις μάζες κατά συρροή στο παγκό-σμιο Σύστημα. Εκείνο που δε βλέπει τον άνθρωπο ως Άνθρωπο, αλλά ως μηχανή. Μια κα- λοκουρδισμένη μηχανή, που χτυπάει τρέχοντας την κάρτα στην είσοδο τού μετρό, μπαίνει τρέχοντας στο μετρό, αλλάζει ιλιγγιωδώς τη μπλε γραμμή με την κόκκινη, κάθεται ανα- κούρκουδα όπου βρει, παίζει παιχνίδια στο κινητό, ακούει μουσική με ακουστικά, κοιτά την οθόνη του υπολογιστή της και γενικώς η "ζωή" της είναι μια οθόνη. Όταν φτάνει στο σωστό σταθμό, βάζει φτερά στα πόδια, αγοράζει ένα σνακ από το δρόμο, δουλεύει πάνω από 10 ώρες κι εκεί γύρω στις 12 παρά κάτι, σχεδόν μεσάνυχτα, μπαίνει μέσα σ' ένα σού-
περ μάρκετ, αγοράζει τρέχοντας 5-6 πράγματα, τα χτυπά στο αυτόματο ταμείο και "σπίτι".

Όπου "σπίτι" όποιος είναι τυχερός έως προνομιούχος, είναι ένα μικρό διαμέρισμα σε μια αχανή πολυκατοικία, με γκρίζους τοίχους, μικρά παράθυρα και δικό του μπάνιο! "Χλιδή"..
Σε άλλη περίπτωση, κάθε διαμέρισμα κρύβει μέσα του 5-6 μετανάστες, με κοινό μπάνιο.

 ~ Όποιος πόνεσε μέσα στη ζωή όποιος έκλαψε σαν μικρό παιδί~

~~ τώρα τίποτα πια δε σου ζητά μόνο στ’ όνειρο θα σ’ αναζητά~~

Στην Αγγλία κανείς διαπιστώνει πως δεν είναι μόνο η Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της. Εί-ναι πάρα πολλές χώρες ακόμη, που αποχωρίζονται τα παιδιά τους και τα στέλνουν μετανά-στες. Η Αγγλία όμως είναι μια οργανωμένη χώρα από κάθε άποψη, όπου λειτουργούν οι νόμοι, οι πολίτες έχουν ίσες ευκαιρίες για αναζήτηση εργασίας, όλα γύρω προδίδουν τάξη.

Όσα 24ωρα μείναμε εκεί, δυο ήταν οι έννοιες μου. Το παιδί μου και το ανίψι μου. Όπως πάντα. Η ανιψιά μου ως μετανάστρια και το παιδί μου ως εν δυνάμει μετανάστης. Δεν έπαιρνα τα μάτια μου από πάνω τους, κάνοντας χίλιες σκέψεις το λεπτό, χωρίς εκείνοι να υποψιάζονται τίποτα. Δεν τους χόρταινα. Τα μάτια μου πετούσαν αστραπιαία από τον έναν στον άλλον κι ένας ήταν ο σκοπός μου: να περάσουμε όσο πιο όμορφα γινόταν οι τρεις μας, έτσι όπως ξέρουμε να περνάμε πάντα άλλωστε. Να ζήσουμε τόσο αγαπησιάρικα όλες αυτές τις στιγμές, που να καταγραφούν στη μνήμη και των τριών μας όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Ο χρόνος μας ήταν πολύτιμος. Παμπ, μουσείο μαντάμ Τισό (ναι, το βρήκατε!) Μπιγκ Μπεν 
Nottinghill, Canterbury, ψώνια, Μπάκιγχαμ, μετρό, Τάμεσης, Tower Bridge, βόλτες, καφέ, fish and chips, φωτογραφίες, πρωινά, γλυκά, ανέκδοτα, γέλια, αγκαλιές, φιλιά, σ' αγαπώ.
Συσσωρευμένες στιγμές αγάπης, διαλεγμένες να γίνουν το καλύτερο υλικό για το μέλλον.

Ο καιρός σε τρελά κέφια, έγινε σύμμαχος και όχι εχθρός, αναγκάζοντας μας πολλές φορές να βγάζουμε τα μπουφάν μας, να φοράμε τα γυαλιά ηλίου, να περπατάμε δίπλα στο ποτάμι να βγάζουμε λαμπερές φωτογραφίες σε μέρη εξοχικά, μια Αγγλία εντελώς ανοιξιάτικη. 

Τη χώρα την αποχαιρέτησα αντιστρόφως ανάλογα απ' τον τρόπο που με υποδέχτηκε. Εμείς φεύγαμε, αλλά το ξενάκι μας έμενε εκεί. Ο αποχαιρετισμός στο σταθμό του μετρό, κράτησε μερικά λεπτά μόνο. Το γρήγορο σαν τον άνεμο Μετρό του Λονδίνου, έκλεισε την πόρτα του αφήνοντας το ξενάκι μου απέξω... Τα δάκρυα μου έτρεχαν ασταμάτητα, δεν μπορούσα να τα ελέγξω. Δεν υπήρχε όμως ούτε ένας επιβάτης που να με κοιτά αδιάκριτα. Άλλωστε, στο γρήγορο Μετρό του Λονδίνου, μπορείς να κλάψεις ελεύθερα, αφού, ή μετανάστης θα είσαι 
ή συγγενής μετανάστη... Το ξενάκι μου, μας υποσχέθηκε πως θα 'ρθει ξανά το καλοκαίρι.

Άσπρο περιστέρι μαύρο μου φτερό κάθε καλοκαίρι θα σε καρτερώ. Θα σε καρτερώ.. 

Art: Jaroslav Monchak Bozena Nitka 

❤¸¸.•*¨*•♫ ......................................................................................❤¸¸.•*¨*•♫