ΜΙΑ ΚΛΗΣΗ ΜΟΝΟ ΦΤΑΝΕΙ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ ΝΑ ΜΕ ΚΑΝΕΙ...

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"

Σήμερα αποφάσισα να δικαιώσω μερικούς που μου είχαν πει στο παρελθόν πως πηγαίνω στα αεροδρόμια και τα αναστατώνω! 
Βέβαια εγώ πιστεύω το αντίθετο. Πως τα αεροδρόμια με έχουν βάλει στο μάτι κι όλο και κάτι γίνεται και με ταλαιπωρούν.
Το δικό μου παιδί και μιας φίλης πετούσαν χθες το πρωί την ίδια ώρα από το Ελ. Βενιζέλος για δυο διαφορετικούς προορισμούς. 
Κανονίζουμε με τη φίλη μου μόλις φύγουν να πιούμε ένα καφεδάκι στο αεροδρόμιο και να τα πούμε.   
Μου τηλεφωνεί όμως το πρωί και μου λέει πως δεν θα έρθει τελικά, το παιδί της θα έφτανε με άλλον τρόπο στο αεροδρόμιο. 
"Ωχ! Ξέρεις τότε ρε συ, που μπορώ να σταθμεύσω για λίγη ώρα, ώσπου να χαιρετίσω το παιδί;" ρώτησα κι εκείνη με μια απίστευτη σιγουριά μου λέει "αν το αφήσεις για λίγο μπροστά από τις κεντρικές εξόδους δεν υπάρχει πρόβλημα, δεν γράφουν ποτέ"...
Ακολουθώ τη συμβουλή της με κλειστά μάτια κι αφήνω το αυτοκίνητο με αναμμένα alarm στο σημείο που μου είχε συστήσει. 
Από το αυτοκίνητο ακούγεται ένα περίεργο "κλικ" μα δεν έδωσα σημασία...
Βγαίνοντας περίπου δέκα λεπτά μετά, επιστρέφω στο αυτοκίνητο κι ακόμα προσπαθώ να θυμηθώ ποιο από τα δυο τινά ανακάλυψα πρώτο: 
Πρώτα είδα την κλήση και μετά κατάλαβα πως δεν ξεκλείδωνε το αυτοκίνητο ή τούμπαλιν; 
Σημασία έχει πως βρίσκομαι ξαφνικά με μια κλήση της Τροχαίας στο χέρι και με τον συναγερμό μπλοκαρισμένο και να μην ανοίγει με τίποτα το αυτοκίνητο!
Το "κλικ" που είχα ακούσει και δεν μπορούσα να το εξηγήσω...
Ο Χριστός κι η Μάνα Του! 10 λεπτά έλειψα κι έγιναν όλα τούμπα;;; Έλεος μάνα μου!
Μπαίνω στις πληροφορίες του αεροδρομίου να εξηγήσω την κατάσταση: δέκα ακαδημαϊκά λεπτά έλειψα ρε παιδιά ο Ελληνάρας! Βοήθεια! 
Μου λένε πως αν θέλω, μπορώ να καλέσω από το τηλέφωνο τους το γραφείο της Τροχαίας που είναι κοντά στο αεροδρόμιο.
Στο τηλέφωνο μου λένε πως καλό θα ήταν να μιλήσω με την κυρία Διοικητή, αλλά απουσίαζε για το επόμενο μισάωρο. 
Πηγαίνω πάλι στο αυτοκίνητο μπας και είχε ξεμουλαρώσει να το πάρω να φύγω, να πληρώσω και τα 40 ευρώ να πάει στο διάολο, τίποτα. 
Τηλεφωνώ και πάλι, μιλάω στο τηλέφωνο με την Διοικητή -μια ευγενέστατη κυρία- της εξηγώ πως έλειπα μόνο δέκα λεπτά και με έγραψαν; Για όνομα! Άσε που...τώρα πια έχω και βλάβη! "Πρώτα πρέπει να μας αποδείξετε πως το αυτοκίνητο σας έχει πρόβλημα και μετά να δούμε τι μπορεί να γίνει". Πρώτα πρέπει να μας αποδείξετε πως δεν είστε ελέφαντας και μετά βλέπουμε!
Της εξηγώ πως θα καλέσω την οδική μου βοήθεια. Βιάστηκα κι εγώ...!
Τα χαρτιά της ασφαλιστικής μου ήταν όλα στο ντουλαπάκι του...μπλοκαρισμένου αυτοκινήτου μου! 
Τηλεφωνώ στη φίλη μου -που έχουμε τον ίδιο ασφαλιστή- μου δίνει το τηλέφωνο του. 
Δεν απαντούσε. Τον ξανακαλώ, απαντάει και μου δίνει το τηλέφωνο της ασφαλιστικής. 
Σημειωτέον πως μόλις την προηγούμενη ημέρα είχα εξαντλήσει το χρόνο ομιλίας του πακέτου που έχω στο κινητό μου... 
Καλώ την οδική βοήθεια και μου λένε...δεν είστε ασφαλισμένη! Ώπα!... Σόρρυ! Σόρρυ!Κοιτάξαμε καλύτερα και...τελικά είστε ασφαλισμένη! Βουλωμένο γράμμα κι αυτοί...
Στέλνουμε γερανό και θα σας ειδοποιήσουμε λίγο πριν φτάσει. Εμένα μου λες;
Περνάει μια ώρα περίπου, τίποτα. Τους ξανατηλεφωνώ, μου λένε φτάνει σ' ένα τέταρτο.
Πηγαίνω και βρίσκω τους πεζούς τροχονόμους και τους εξηγώ τι μου έχει συμβεί. 
Α! Εμείς δεν ξέρουμε τίποτα, μου λένε, μιλήστε πάλι με την Διοίκηση της Τροχαίας.
Α! Εσείς δεν ξέρετε τίποτα, μόνο να μας γράφετε κανονικά ξέρετε!
Τους εξηγώ "μα βρε παιδιά, έχω καλέσει την οδική μου βοήθεια, δεν έρχεστε να το διαπιστώσετε κι εσείς;" Είναι γραφειοκρατικό το πρόβλημα μου εξηγούν.
Θα πρέπει μάλλον να...πάρετε κανά μήνα άδεια, να σας δώσει η ασφαλιστική σας ένα χαρτί πως ήρθε εδώ σήμερα, να το πάρετε και να το πάτε στην Διοίκηση Τροχαίας, που είναι κάτι χιλιόμετρα από δω και να υποβάλετε ένσταση επί της κλήσης! Μα αφού είμαι εδώ και με βλέπετε, τους λέω! Γιατί όλο αυτό; Μάταιος Ελληνικός κόπος... 
Όσο πάμε προοδεύουμε, φως-φανάρι! Η χρεοκοπία μας πάει πολύ...
Φτάνει επιτέλους ο γερανός, έρχεται ο τεχνικός, προσπαθεί ματαίως να ανοίξει το μπλοκαρισμένο αυτοκίνητο, τίποτα. 
Μου λέει "εγώ δεν μπορώ να παραβιάσω το αυτοκίνητο, μήπως έχει εδώ κοντά έναν "Γερμανό" να πάρετε μια μπαταρία για το κοντρόλ του συναγερμού;"
Του λέω "Γερμανό" έχει αλλά είναι μέσα στα duty free κι εγώ δεν ταξιδεύω την τύχη μου μέσα! Αλλά θα κάνω μια προσπάθεια! (όχι να..ταξιδέψω, να φτάσω στον Γερμανό!)
Ξαναπηγαίνω στις πληροφορίες και μου λένε να πάω στους securiti να τους ρωτήσω αν μπορώ να μπω στα...duty free! 
Βρίσκω έναν ευγενέστατο σεκιουριτά, με πηγαίνει στο Γερμανό και κάθεται και με φυλάει! Βλέπει ο υπάλληλος την μπαταρία του κοντρόλ, μου λέει δεν έχουμε εδώ, αλλά πάω να δω στις κεντρικές αποθήκες! "Σε ποια χώρα;" πήγα να του πω, μα το βούλωσα...
Περιμένω κανά τέταρτο, έρχεται, φέρνει, μου την αλλάζει, ουφ, ευχαριστώ τον σεκιουριτά, τρέχω βολίδα στον τεχνικό της ασφαλιστικής!
Κάνει ένα πείραμα, ανοίγει το αυτοκίνητο και...ω! του θαύματος, παίρνει μπροστά!
Ξανατηλεφωνώ στην κυρία Διοικητή, της λέω ξέρετε, δεν είναι άδικο να πληρώσω την κλήση, τι μου προτείνετε να κάνω;
Μου λέει, πάρε τον τεχνικό κι ελάτε από δω, είμαστε στο τάδε κτήριο. 
Μπροστά ο γερανός, πίσω εγώ, κανά τέταρτο δρόμο μετά, φτάνουμε σε ένα κτήριο. 
Μας λένε στην πύλη "α! λάθος πληροφόρηση! δεν είναι αυτό το κτήριο, θα πάτε κι ακόμα πάρα πέρα!" Στο διάολο;... Ξαναμπαίνουμε στα οχήματα και συνεχίζουμε την Οδύσσεια! Φτάνουμε στο άλλο κτήριο. 
Μας ζητούν ταυτότητες στην είσοδο, μας κρεμούν κάτι καρτέλες στο λαιμό ("πάλι καλά που έληξαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες!" αστειευόμαστε με τον τεχνικό!) μας παίρνουν μια μίνι-συνέντευξη(!) ανεβαίνουμε στον πρώτο όροφο, ζητάω την κυρία Διοικητή, μου λένε "α! είστε η...διάσημη πλέον κυρία με την κλήση!" 
Με οδηγούν στην κυρία Διοικητή, ευγενέστατη κι από κοντά και με πηγαίνει σ' ένα γραφείο. 
Μου λέει ο υπάλληλος "θα υποβάλετε ένσταση ε;" Του λέω "βρε άνθρωπε, έχω έρθει με τον τεχνικό (φόρμα, καπέλο, σήμα στην μπλούζα), δεν τον βλέπετε; για ποιο πράγμα ακριβώς να υποβάλω ένσταση;;;" Που ρημαδοπαρκάρισα για δέκα μόνο λεπτά; 
Μου δίνει ένα έντυπο να το συμπληρώσω, γυρνάει στον τεχνικό, του λέει "εσείς είστε ο τεχνικός;" "Δεν φαίνομαι;" απορεί αυτός ο χρυσός άνθρωπος και συνεχίζει "εδώ μέσα δουλεύει κι ο ξάδερφος μου ο κύριος Ταδόπουλος". "Είστε ξάδερφος του κυρίου Ταδόπουλου;; Ok κυρία! Η ένσταση σας έγινε δεκτή. Μπαρδόν; Την ακυρώνουμε την κλήση"..! Ξαναμπαρδόν;;
Αν υποψιαστώ ότι με έσωσε ο ξάδερφος του ξαδέρφου Ταδόπουλου...θα πεθάααανω!
Τρεις ώρες μετά την έναρξη της περιπέτειας μου, μπαίνω επιτέλους Αττική Οδό και μου έρχεται μήνυμα στο κινητό μου: "Μαμά, μόλις προσγειώθηκα"...
Μια πτήση-δρόμος η σημερινή καραελληνική μου Οδύσσεια.....
Παιδιά, όποιος πάει Αεροδρόμιο και με θέλει μαζί του, ας τολμήσει αν του βαστάει..!   Ok;  ;) Μα να είμαι όλη μέρα σ' ένα Αεροδρόμιο και να μην πετάξω;;; Άτιμη κοινωνία!

"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"