ΜΕ ΠΟΥΠΟΥΛΕΝΙΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣE ΠΟΥΠΟΥΛΕΝΙΑ ΜΑΞΙΛΑΡΙΑ...

«Μην ξεγελιέστε από τα γκρίζα μαλλιά, τα ρούχα και τις συζητήσεις για την οικονομία. Μεγαλώνουμε, φεύγουμε απ' το σπίτι, φτιάχνουμε τις δικές μας οικογένειες, η ζωή απλώνει στρώματα λήθης πάνω στα παιδικά μας χρόνια, αλλά ό,τι ζήσαμε ως παιδιά, οι βασικές μας ανασφάλειες, οι πρωταρχικοί μας φόβοι, και όλες οι πληγές, απλώς μεγαλώνουν μαζί μας. Γινόμαστε ό,τι χάσαμε. Ψηλώνουμε, ασπρίζουμε, γερνάμε, αλλά στην ουσία είμαστε πάντα κάτι παιδιά, που τρέχουν πάνω-κάτω σε μια αλάνα προσπαθώντας απεγνωσμένα 

να χωρέσουν στη ζωή». Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης Ηθοποιός-Σκηνοθέτης.

Σε ένα άγνωστο, αυταρχικό καθεστώς, ένας συγγραφέας ανακρίνεται από δύο αστυνομι-κούς ερευνητές για τις παράξενες ιστορίες που έχει γράψει. Ιστορίες με παιδιά. Όχι, όμως, “για παιδιά”. Κάποιες αστείες και τρυφερές, κάποιες σκληρές και ζοφερές. Είναι, λοιπόν, κακό να γράφεις ιστορίες; Τι ακριβώς έχει συμβεί στην πόλη; Αυτό που έχει συμβεί στην πόλη της Αθήνας πάντως, για δεύτερη συνεχή σεζόν, είναι μια θεατρική παράσταση, που έχει ταράξει τα λιμνάζοντα νερά κι έχει προκαλέσει το αδιαχώρητο. Δικαίως. Ένας είναι ο υπαίτιος: Ο Πουπουλένιος. Του Martin Mc Donagh. Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Κων/νος Μαρκουλάκης, ο οποίος και πρωταγωνιστεί μαζί με έναν υπέροχο Νίκο Κουρή, τον αναμε-νόμενα καταπληκτικό Γιώργο Πυρπασόπουλο, τον συμπαθή Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο.

Τι συνέβη σ' όλους μας, όταν ήμασταν παιδιά; Συνεχείς ανατροπές, αστυνομική πλοκή, χιούμορ, ευφυείς διάλογοι, στοιχεία θρίλερ, με τη βία και την τρυφερότητα να συνυπάρ-χουν, εξελίσσουν ένα παραμύθι που ισορροπεί ανάμεσα στον κωμικό παραλογισμό και στη γνήσια κλασική τραγωδία. Με την κωμωδία να παρεισφρύει στο δράμα κι αντιστρόφως, ο θεατής δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, παρά να μείνει για 2 ώρες καρφωμένος στη θέση του.

Έτσι, καρφωμένη έμεινα κι εγώ, για περίπου δυο ώρες, με την ευνοϊκή συγκυρία να βρί-σκομαι στην δεύτερη θέση, τόσο κοντά στη σκηνή, που ακούγονταν ακόμα και οι ανάσες.
Κι επειδή, εκείνη η κριτική/παρουσίαση του έργου, που διάλεξα να σας παρουσιάσω, με καλύπτει απόλυτα, δεν θα σας κουράσω με περιττά λόγια, παρά μόνο με μια παράκληση: όποιος βρίσκεται σ' αυτήν την πόλη κι αγαπά το καλό θέατρο, μη χάσει τον Πουπουλένιο.

Φυσικά και δεν ταιριάζουν οι εικόνες με τα θέματα που καταπιάνομαι σήμερα, αλλά είναι στα πλαίσια "των ημερών", σε εκείνα τα πλαίσια που...υποσχέθηκα σε μένα και σε σας, να μην μιλήσω για πολιτική και επικαιρότητα. Αλλά σήμερα, μου είναι αδύνατον να μην...ξε- προβοδίσω με τον δικό μου τρόπο, έναν πρόεδρο της "δημοκρατίας", που μας αποχαιρετά. 

Δεν είναι τυχαίο στη λέξη πρόεδρος το "π" με μικρό γράμμα. Κι ούτε είναι τυχαία τα εισα- γωγικά στην λέξη "δημοκρατία". Σε έναν πρόεδρο που...έλαμψε δια της απουσίας του,

σε μια δημοκρατία που είναι δικτατορία, αυτό μας έλειπε δα, να βάζουμε και κεφαλαία!

Σε κάποιον που βολεύτηκε με τον τίτλο του και που ποτέ, τίποτα δεν τον ταρακούνησε τόσο, που να ανοίξει έστω και μια φορά το στόμα του και να πει ένα "φτάνει πια", ο μόνος αποχαιρετισμός που του πρέπει, είναι, όχι μόνο να ξεχάσουμε ότι πέρασε -και αυτός- από τη ζωή μας, αλλά, να παρακαλάμε να μην τον θυμόμαστε, για να μην μας ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι, έτσι όπως αναμένεται να μας ανεβαίνει κι αν εκλεγεί ο "μιλημένος" κος Δήμας!

Σε "μιλημένους" διακοσμητικούς προέδρους, που η χρησιμότητα τους είναι παρόμοια με ενός σπασμένου τραπεζιού στη γωνία ενός δωματίου, δεν υπάρχουν και πολλά να πεις. Αφού ο απερχόμενος δεν χαμπάριασε Χριστό, όσα σκάνδαλα κι αν έσκασαν με αυτήν την κυβέρνηση, αφού δεν ίδρωσε το πουπουλένιο του μαξιλάρι, με όσα δράματα και αν παίχτηκαν κατά τη διάρκεια της θητείας του, σε τόσα σπίτια, αφού δεν τον συγκίνησαν ούτε οι τόσες αυτοκτονίες, ούτε καν οι...εν δυνάμει αυτοκτονίες νέων παιδιών, ας πάει 

κι ας μην γυρίσει! Η υστεροφημία του τον ενδιέφερε μόνο για τα "μιλημένα" επίσης, βιβλία της Ιστορίας. Τι κρίμα, που έστω και την ύστατη στιγμή, δεν άνοιξε το "μιλημένο" στόμα του, να αρθρώσει ένα "όχι". Τελικά δεν κάνουν μόνο οι πράξεις τις δικτατορίες, τις κάνουν και...οι απραξίες... Κυρίως αυτές. Όχι "κύριε" απερχόμενε, δεν κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου. Αυτός είναι χάρισμα σου, στα πουπουλένια στρώματα που επέλεξες να κοιμάσαι τα τελευταία 10 χρόνια κι ας καιγόταν γύρω σου το πελεκούδι! Τόσο λίγος! Όποιος έχει το "βίτσιο" της επικαιρότητας, ας διαβάσει αυτό το λινκ. Οι υπόλοιποι, τραγουδάκι γιορτινό!

............................................... Foto  .............................................

Αλήθεια, κάτω από το δέντρο...

εσύ τι περιμένεις να βρεις; Πάτα κλικ εδώ!

 ❤¸¸.•*¨*•♫ ......................................................................................❤¸¸.•*¨*•♫