╰☆ *Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΜΟΙΡΑΖΕΣΑΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ☆╮

Το τηλέφωνο ήταν γραμμένο σε ένα χαρτάκι. Δεν ήταν τίποτα. Σήκωνες το ακουστικό και απλά σχημάτιζες το νούμερο. Μετά θα περίμενες μέχρι να χτυπήσει δυο τρεις φορές για να ακούσεις τη φωνή από την άλλη άκρη του ακουστικού. Δεν ήταν πολύ απλή η διαδικασία;..

Πολύ απλή θα ήταν αν ήταν να τηλεφωνήσεις σ' ένα φίλο που είχες να τον ακούσεις καιρό, και όχι σε έναν άγνωστο για σένα αριθμό. Όχι σε κάποιον που, το τηλέφωνο του το βρήκες από το site μοιράζομαι που συγκεντρώνει ανάγκες κι ελλείψεις πολλών συμπολιτών μας.

Αυτό το χαρτάκι με τυραννούσε καιρό κι ούτε ήξερα πως να το διαχειριστώ. Όχι το ίδιο, αλλά αυτό που έκρυβε πίσω από τον αριθμό που ήταν επάνω του. Έλεγα "θα πάρω και θα είμαι φυσική, θα πω καλημέρα σας, εγώ είμαι η Petra και σας τηλεφωνώ για"...γιατί θα πω πως τηλεφωνώ και πως θα το πω και τι θα ακούσω από την άλλη άκρη και τι άλλο θα πω;..

Θα πάρω πρωί κι αν ενοχλώ; Μήπως είναι καλύτερα να πάρω βράδυ; Όχι, το απόγευμα θα πάρω. Αλλά όχι σήμερα, άσε καλύτερα να πάρω αύριο που είναι και Δευτέρα. Δεν θυμάμαι τελικά τι μέρα ήταν όταν τηλεφώνησα. Απάντησε ένας ευγενέστατος κύριος στο τηλέφωνο, αμήχανος κι αυτός επίσης κι όταν "λύθηκε" ελαφρώς η δική μου αμηχανία, συνεννοηθήκα-με. Τον ρώτησα ποιες είναι οι άμεσες ανάγκες της οικογένειας και πως θα μπορούσα να βοηθήσω. Και μου είπε πως χρειάζονταν γάλα για το μωρό και πάνες και φρουτόκρεμα.
Έμαθα πως είναι πατέρας τριών ανήλικων παιδιών και το μεγάλο το αγοράκι είναι 8 ετών.

Έπειτα πήγα στο σούπερ μάρκετ κι έψαχνα όσα μου είχε πει, τα είχα σημειώσει. Εκεί πέρα διαπίστωσα πόσο ακριβό είναι ένα κουτί γάλα σε σκόνη, πόσο κοστίζει ένα πακέτο πάνες, πόσο δυσβάστακτο είναι οικονομικά, να έχεις μωρό παιδί, πόσω μάλλον να έχεις 3 παιδιά.

Ενώ από τη μια, πες ότι "έβαζα ένα μικρό λιθαράκι", από την άλλη, η ματαιότητα με τύλιγε επειδή σκεφτόμουν, μα πόσο μπορώ να βοηθήσω κι αν δεν είναι αρκετό αυτό που κάνω κι αν αυτά τα παιδάκια εξακολουθούν να πεινούν κι αν δεν υπάρχει συνεχής ροή βοήθειας κι αν κι αν κι αν... Αβάσταχτο και εξουθενωτικό παράλληλα, όταν ο καθένας από μας περνά έτσι κι αλλιώς δύσκολα, τόσο, που, αν υποθέσουμε ότι έχει πέντε φράγκα μισθό το μήνα, κάθε φορά που πάει στο σούπερ μάρκετ κρατά λίστα και προσέχει μη ξεφύγουν τα έξοδα.

Μερικές ημέρες μετά την αποστολή του δέματος, μίλησα στο τηλέφωνο και πάλι με τον κύριο, τον μπαμπά των παιδιών. Η συνομιλία αυτή τη φορά ήταν λιγότερο αμήχανη κι εγώ είχα λιγότερη αγωνία, έτσι μπορέσαμε και είπαμε δυο τρεις κουβέντες παραπάνω. Για λίγο ένιωσα αισιοδοξία και ανάταση ψυχής, στη συνέχεια επανήλθαν οι προβληματισμοί μου..

Ο σκοπός που γράφω σήμερα δεν είναι επειδή πλησιάζει το Πάσχα και οφείλουμε όλοι λίγο πολύ, να είμαστε πιο ευαισθητοποιημένοι ενόψει εορτών. Ο λόγος που γράφω σήμερα είναι μόνο και μόνο για να γνωστοποιήσω σε όσους δεν γνωρίζουν, τι είναι το "μοιράζομαι" και πως μπορεί ο καθένας από εμάς να βοηθήσει, όσο μπορεί, μπαίνοντας απλά στο site τους. Ειλικρινά, θα παρακαλούσα θερμότατα να μην διαβάσω κανένα "μπράβο" (γιατί αλλιώς θα ανοίξει η γη και θα με καταπιεί), επειδή, όπως τόνισα, γράφω απλά για να διαδώσω κι εγώ με τη σειρά μου, μια προσπάθεια κάποιων ανθρώπων, να βοηθήσουν κάποιους άλλους. Μακάρι να μοιραζόταν ο κόσμος όπως ονειρεύτηκε ο Τάσος Λειβαδίτης (*μέσα από τον τίτλο της ανάρτησης), αλλά μάλλον κάτι τέτοιο είναι ουτοπία. Λιθαράκια μπαίνουν μόνο...

# Κατερίνα μου σε ευχαριστώ πολύ που μου γνώρισες το "μοιράζομαι".

Κρατάς Όπλο;..Κλικ σε Μια Πέτρα..

Η φωτογραφία τραβήχτηκε τον περασμένο Δεκέμβριο και...

❤¸¸.•*¨*•♫ .........................................Foto.........................................❤¸¸.•*¨*•♫