Η Φωτογραφία της εβδομάδας: έλα να ανοίξουμε το κουτί με τις...

...με τις αναμνήσεις εννοούσα ρε άνθρωπε, που πήγε ο νους σου;  ;)

Άλλωστε, το κουτί με τις μ@λ@κίες δεν κλείνει ποτέ. Γενικώς λέμε μάνα μου.

Από που θες να αρχίσω; Από τον Αντρουά Αντώνη (σιγά μη σκίσει κάνα καλσόν!)

που μας έδωσε και πάλι δείγματα από το "τίποτα" του, που το νομίζει για "κάτι";

Έχω σιχαθεί κι έχω σιχαθεί πΩλιτικούς, αλλά το είδος "κουτσαβάκι", μου προκαλεί

αηδία σε βαθμό κακουργήματος. Κουτσαβάκι εντός χώρας, κότα λυράτη εκτός. 

Τζάμπα μάγκας, εντός κι εκτός χώρας. Κι όχι τίποτα άλλο, βρήκαν πάλι ευκαιρία οι 

γνωστοί οχετοί βουλτεψοαδώνηδες κι άνοιξαν κι αυτοί το κουτάκι της ανυπαρξίας τους.

Το άλλο -ανοιχτό μονίμως επίσης- κουτάκι με τις μ@λ@κίες, το διαθέτουν

ανά την υφήλιο (από όσο αποδεικνύεται) αρκετές χιλιάδες κιτρινομούρηδες,

όπου αυτά που τους επιτρέπουν να τα τυπώνουν επάνω σε κωλοφυλλάδες και site,

τα βαφτίζουν δημοσιογραφία. Η εμμονή τους αυτές τις μέρες μέχρι το επόμενο θύμα,

λέγεται Αντρέα Λούμπιτζ, ο σεσημασμένος εκείνος τύπος που έριξε(;) το Α320.

Από την αηδιαστική μανία τους να βρουν άρον-άρον μια φωτογραφία του, μόλις

έγινε το κακό, δεν δίστασαν να δημοσιεύσουν σε όλο τον κόσμο, τη φωτογραφία 

ενός άλλου κακομοίρη, που είχε την ατυχία να τον λένε επίσης Αντρέα!

Κι ήταν αυτό λόγος για να τον κάνουνε ρόμπα διεθνώς; (χάθηκε ο Λοβέρδος;) 

Ο νεκρός πλέον πιλότος -αυτόχειρας και δολοφόνος σύμφωνα με τα "στοιχεία"

αν δεν είχε αυτοκτονήσει (και δολοφονήσει), μέχρι τη μοιραία εκείνη ημέρα,

δεν θα το γλίτωνε αργότερα, αν έβλεπε τα δημοσιεύματα: ήταν ψυχασθενής, 

έπαιρνε ψυχοφάρμακα, η πρώην του τον είχε παρατήσει γιατί ήταν μουρλός,

η νυν του ήταν έγκυος, όοοοοχι, η νυν του τον είχε χωρίσει και ήταν και έγκυος,

ήταν αλκοολικός, ήταν γκέι και σύχναζε σε γκέι-μπαρ, είχε κάνει αλλαγή φύλου

(αυτό αναμένεται να είναι το επόμενο που θα μας πουν), ήταν ταυτοχρόνως και παντρεμένος και ελεύθερος και εν διαστάσει και στρίβειν δια του αρραβώνος. 

Γελοίοι δημοσιοκάφροι. Μιάσματα της κοινωνίας σε εντεταλμένη υπηρεσία.

Ευτυχώς όμως, υπάρχει και η άλλη -η φωτεινή- πλευρά της ζωής κι αυτό

είναι ένας λόγος για να νιώθουμε χαρούμενοι. Όποιος δεν έχει δει ως σήμερα

το στιγμιότυπο στη γερμανική τηλεόραση, που μας έκανε περήφανους 

ως Έλληνες, ας το κάνει τώρα! Το βίντεο υπόσχεται να μας κάνει όλους 
να δακρύσουμε, υπενθυμίζοντας μας πως δεν είναι δυνατόν να ισοπεδώνουμε 
όλους τους πολίτες μιας χώρας, πέφτοντας σαν τα κουτορνίθια, στην παγίδα
των εκάστοτε κυβερνήσεων, ακόμα κι αν πρόκειται για Γερμανούς πολίτες.
Έχω επισκεφτεί τη Γερμανία κι έχω τις καλύτερες εντυπώσεις από τη
συμπεριφορά των Γερμανών πολιτών οι οποίοι, πέρα από το ότι αντικειμενικά
είναι πολύ ευγενικοί απέναντι στους τουρίστες, έχουν και μόνιμα τύψεις, επειδή
τους βαραίνει ως παρακαταθήκη η εποχή της γερμανικής κατοχής και 
δίνουν μάχη με την προκατάληψη, χρόνια τώρα, για να αποδείξουν 
ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι και τύραννοι και πολεμοχαρείς.
Άλλωστε όπως μάθαμε κι αυτές τις μέρες, από τον κύριο Αργύρη Σφουντούρη,
κάποιοι Γερμανοί σκότωσαν την οικογένεια του, μπροστά στα παιδικά μάτια του,
παράλληλα όμως κάποιοι άλλοι Γερμανοί, τον προέτρεψαν να κρυφτεί για να σωθεί.
Κι όμως, εμείς όλα αυτά τα μάθαμε μέσω Γερμανίας! Όσο όμως και να μην θέλουν
να το παραδεχτούν κάποιοι, καμία -ελληνική- κυβέρνηση ως τώρα, δεν είχε προκαλέσει
σάλο για τις γερμανικές αποζημιώσεις. Αυτός είναι κι ο λόγος που επιτέλους, άνοιξαν 
κάποια στόματα εντός χώρας, αλλά και η ουσιαστική στήριξη από το γερμανικό λαό.

Άσχετο: επιτέλους διορθώθηκε η ζημιά στον υπολογιστή μου, με το αζημίωτο φυσικά.
Δεν σας κρύβω πως, αυτές τις ημέρες, βρήκα και πάλι ευκαιρία να ανοίξω κάνα βιβλίο,
αφού νυχτερίδες κι αράχνες γλυκιά μου, είχαν χτίσει φωλιά, τόσο καιρό εντός τους.
Εύχομαι να αποκαταστήσω σταδιακά την επικοινωνία μου μαζί σας και σας ευχαριστώ
όλους για την κατανόηση, αλλά και τα σχόλια. Εύχομαι καλό μήνα σε όλους! Σας φιλώ!

Υ.Γ Κι επειδή ξεκίνησα να μιλώ για το κουτί με τις αναμνήσεις (και κοίτα 
που το έφτασα! χαχα!), χθες -πως μου 'ρθε και- άκουσα ένα τραγούδι που 
αγαπώ και το 'χω συνδέσει με τα παιδικά μου χρόνια (λες να με τριγυρνάει κάνα αλτσχάιμερ;) είπα να σας ρωτήσω, αλήθεια εσείς με ποιο τραγούδι θα λέγατε πως 
έχετε συνδέσει τα παιδικά σας χρόνια; (εδώ που τα λέμε, βγάζει ..ηλικίες στη φόρα 
αυτό το σύστημα, αλλά το ρισκάρω!) Εμένα ένα τραγούδι που με γυρνά..φίρδην στα παιδικάτα μου, είναι το αχ να 'μουν στο φουστάνι σου κουμπί μαλαματένιο, 
χάντρα στο κομπολόι σου το μαργαριταρένιο που το άκουγα όντας μωρό!
Αν υποψιαστώ ότι σας το έχω ξαναρωτήσει αυτό κατά το παρελθόν και μου έχετε απαντήσει κιόλας...θα πεθάααανω! Από αλτσχάιμερ.

Άσε με λιγάκι να ξεχαστώ ρε γαμώτο!

❤¸¸.•*¨*•♫ ..........................................Foto.........................................❤¸¸.•*¨*•♫