Τα εξοχικά σπίτια είναι σαν τα δέντρα. Έχουν ψυχή και ρίζες. Η ψυχή τους είναι οι ρίζες τους. Και δε βρίσκεται μόνο στα δωμάτια, αλλά βαθιά στα θεμέλια. Κι αν αυτά τα θεμέλια ριζώθηκαν εκεί από τότε που ήσουν ακόμα στην κοιλιά τής μάνας σου, καλωσόρισες στην οικογένεια τών σπιτιών-δέντρων. Έχε στο νου σου μόνο, πώς τα φύλλα πέφτουν μα οι καρποί ζουν.
Τα εξοχικά σπίτια δεν τη γλιτώνουν την μελαγχολία. Επίτρεψέ τους να έχουν κυκλοθυμική διάθεση και μεγάλη καρδιά. Μα, ξέρεις πώς είναι να σε επισκέπτεται κανείς μόνο όταν αυτός το θελήσει και να σε εγκαταλείπει στα καλά τού καθουμένου; Πάνω που τον έχεις συνηθίσει, πάνω που έχεις μάθει τα χούγια του και τις συνήθειές του, ξαφνικά ένα πρωί ανοίγει μιά βαλίτσα κι αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. Άνιση σχέση. Βασικά, για να το πάρουμε από την αρχή, μιά φωτεινή ημέρα ακούν ένα θόρυβο από μακριά
..αφουγκράζονται καλύτερα, και ναι, δεν τα γελούν τα αυτιά τους, είναι η μηχανή τού αυτοκινήτου τής οικογένειας που κατεβαίνει μουγκρίζοντας την μικρή πλαγιά, και μερικά δευτερόλεπτα μετά, ακούγεται και το λουκέτο τής αυλόπορτας που ξεκλειδώνει. Ναι λοιπόν. Μόλις ήρθε το καλοκαίρι. Και η οικογένεια περνά ξανά το κατώφλι τού εξοχικού σπιτιού.
Αναμφισβήτητα η χαρά τού εξοχικού σπιτιού είναι μεγάλη. Και θα βρει τρόπο να τη δείξει. Με εκείνα τα πλατιά χαμόγελα που εισβάλλουν από το άνοιγμα τής πόρτας, με τις χαραμάδες που θα αγγίξουν ντροπαλά στην αρχή τους τοίχους μόλις ανοίξει το παντζούρι τής κρεβατοκάμαρας, με τις χρωματιστές κουρτίνες που περίμεναν καρτερικά ολάκερο χειμώνα να 'ρθει ξανά η οικογένεια να τις βγάλει από τον λήθαργο. Παράλληλα όμως..
..είναι και μιά χρυσή ευκαιρία για το εξοχικό σπίτι, να κάνει κι αυτό τα παράπονά του, να πει τον πόνο του. Κάθε βλάβη στα υδραυλικά, δεν είναι από γινάτι, είναι ένα παράπονο για τους τόσους μήνες κλεισούρας. Το τρίξιμο τών μεντεσέδων στα παράθυρα, δεν είναι ένα πείσμα, μα μιά φωνούλα διαμαρτυρίας, για το "ξέχασμα". Η υγρασία στους τοίχους δεν είναι τιμωρία, μα το βουβό κλάμα ενός ατέλειωτου και μοναχικού χειμώνα.
Τί έκανες εσύ τόσους μήνες για το ευγενικό αυτό σπίτι; Τίποτα. Και πάλι όμως, η μητρική του αγκαλιά είναι ανοιχτή για νέα γέλια στη βεράντα, για το άρωμα καρύδας τού αντηλιακού σου, για την σκιερή γωνιά τής κουζίνας που φιλοξενεί τα καρπούζια, για τις παγωμένες μπύρες που θα τσουγκρίσεις με τους φίλους σου την Κυριακή το μεσημέρι, για το νυχτολούλουδο που θα απολαύσεις τις νύχτες με πανσέληνο, για τα βιβλία που θα διαβάσεις στο μπαμπού κρεβάτι πριν κοιμηθείς, για τα γεμιστά που θα βάλεις στο φούρνο ένα μεσημέρι, για το ντους στην άκρη τής αυλής που θα ξεπλύνει το αλάτι τής θάλασσας, για τα σχοινιά που θα γεμίσουν και πάλι με μοσχομυριστά ασπρόρουχα, για τη δροσιά τών κλειστών παραθυρόφυλλων τις ατέρμονες ημέρες τού καύσωνα. Το εξοχικό σπίτι..
Κι έπειτα, σαν να μην πέρασε μιά μέρα, φτάνει και πάλι η στιγμή που το εξοχικό σπίτι θα πρέπει να ζήσει ξανά το χωρισμό. Τα λουλουδάτα σεντόνια θα μαζευτούν, οι σαγιονάρες και τα μαγιό και τα καπέλα θα μπουν στην ντουλάπα, οι ανεμιστήρες θα σωπάσουν, το τραπέζι κι οι πολυθρόνες τής βεράντας θα μπουν στην αποθήκη, το ψυγείο θα αδειάσει.
Κι ύστερα το φως από τα παράθυρα θα λιγοστέψει ξανά και θα κλειστεί στην μοναξιά του το εξοχικό σπίτι. Ο φθινοπωρινός αέρας θα τριγυρνά στα αδειανά δωμάτια. Αν το εξοχικό σπίτι ήταν πουλί, θα γέμιζε πληγωμένες φτερούγες το πάτωμα. Μα είναι δέντρο που τα κίτρινα φύλλα του φυλλοροούν με την πρώτη βροχή και στροβιλίζονται σαν παλαβά στα έπιπλα. Σ' αυτήν την παρατεταμένη σιωπή, θα ζήσει τους επόμενους μήνες. Έτσι πληγωμένο θα ανατριχιάζει από νοσταλγία στις αρχές τού φθινοπώρου, κάπως έτσι θα το βρει ο βαρύς χειμώνας, και με ανείπωτη ανυπομονησία θα κρυφοκοιτά την άνοιξη που θα' ρχεται σταθερά, μέχρι να γυρίσει ο ήλιος και να 'χει ξανά κάτι να καρτερά το γλυκό σου σπίτι...
♡*•˛❤˛•*✰❤✰*•˛*✰❤✰❤✰*˛•*✰❤✰*•˛❤˛•*♡
Art: J.Sloane ~ L.Herrero ~ *Στίχοι: N.Γκάτσος ~ Μουσική: Μ.Χατζιδάκις ~ Ερμηνεία: Ν.Μούσχουρη
Προϊόν Πνευματικής Ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται Ρητά Η Αντιγραφή Και Η Αναδημοσίευση
❤¸¸.•*¨*•♫ ............................οι σκέψεις μου κάνουν θόρυβο............................❤¸¸.•*¨*•♫
Πολύ τρυφερή η ανάρτησή σου, Πέτρα, την λάτρεψα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα έχεις ένα όμορφο φθινόπωρο
Καλημερούδια γλυκιά Πίπη! Σε ευχαριστώ πολύ και καλό σου φθινόπωρο! 🌻🌼🌻
ΔιαγραφήΔίνεις ψυχή και ζωή σε ένα σπιτικό στην αγκαλιά της φύσης. Είναι πολύ ωραίο όλο αυτό, πολύ ρομαντικό, τρυφερό. Κάθε σπίτι έχει την αύρα του. Κρύβει τη δική του ζωή. Τυλιγμένο αναμνήσεις και στιγμές. Θα περάσει τα δικά του μηνύματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέτρα μου, μάς συγκίνησες σήμερα γλυκιά μου. Καλή σου βδομάδα.
Κι εγώ συγκινημένη το έγραψα Γιάννη μου! Καλή εβδομάδα, καλό φθινόπωρο! 🌻
ΔιαγραφήΚάπως έτσι θα ένιωσε και το δικό μου χθες. Άρχισα να το προετοιμάζω για τις ώρες της μοναξιάς του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή εβδομάδα Πέτρα μου!
Ήρθε η σειρά του.. Καλή επιστροφή στην ρουτίνα τής καθημερινότητας Ελένη μου 🌻
ΔιαγραφήΜας συμπαρασύρει με αισθήματα λύπης, " το εξοχικό σου " Πέτρα μου, αλλά και τρυφεράδας για το σπίτι της σιωπής με την ερημιά που το τυλίγει. Έτσι ακριβώς όπως το πατρικό που κρατά τη μνήμη, τα χρώματα, τις μυρωδιές απ’ το χώμα που έφερνε άλλοτε βουνίσιος, άλλοτε καμπίσιος ο αέρας. Ρημαγμένο, σαν πληγωμένο ζώο, σαν δέντρο γερασμένο, άνυδρο, που μόνο οι ρίζες το κρατάνε, σκοτεινό να στοιχειώνει τα όνειρα, φωτεινό με όμορφες αναμνήσεις να περιφέρονται στα άδεια δωμάτια. Βαρύς ο ίσκιος του απ’ τις απουσίες, αλαφραίνει απ’ την αγάπη και την νοσταλγία. Και περνούν τα χρόνια (μαζί μπήκαμε πια στην Τρίτη ηλικία) αλλά πάντα ελπίζω σε μια συνάντηση σαν απολογισμό εκκρεμοτήτων. Αμήν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜη φτάσω να πω σαν τον Βρεττάκο: " Με σπαραγμό κρατώντας τη βαριά καρδιά μου, δεν μπαίνω μέσα, απ' έξω κάθομαι και κλαίω"
Με συγκίνησες Πέτρα!
Να είσαι καλά! Καλή εβδομάδα!
Φιλιά πολλά!
Όντως, πολλά τα κοινά "συναισθήματα" ενός εξοχικού με ένα πατρικό..
ΔιαγραφήΣε κάθε περίπτωση, συγκινησιακά συναισθήματα φορτωμένα μνήμες..
Πολλά φιλιά, καλημερούδια και καλό φθινόπωρο Αννίκα μου 🌻🌼🌻
Όταν ξεκίνησα να διαβάζω, δεν το περίμενα... Μια τρυφερή... σφαλιάρα, νταααν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλω να πω με άλλα λόγια, δεν περίμενα τόση συγκίνηση, δεν περίμενα να με
πάρει το κείμενο μαζί του και να μαγευτώ με τη γραφή σου ... Αλλά, ξέροντάς σε,
έπρεπε να το περιμένω!
♥
Χαίρομαι τόσο που σου άρεσε, Αριστέα μου. Το έγραψα με πολλή αγάπη.. 💕😘
ΔιαγραφήΠολυ ομορφο!Πολυ τρυφερο αγαπημενη μου!Να εχεις ενα ομορφο ηρεμο φθινοπωρο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ καμάρι μου, κι εσύ να έχεις ένα όμορφο φθινόπωρο! Φιλιά! 💖
ΔιαγραφήΤι τρυφερό και όμορφο !!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά, Ράνια μου, σε ευχαριστώ πολύ! Καλό φθινόπωρο! 🌼🌼
ΔιαγραφήEίσαι πολύ τρυφερό πλάσμα Πέτρα μου! Το φανερώνει το θέμα σου και το κείμενό σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν ήμουν εξοχικό σπίτι θα έβαζα τα κλάματα τώρα. Όπως συμβαίνει συνήθως όταν κάποιος άλλος γίνεται η φωνή της ψυχής μας και φανερώνει όσα ανείπωτα κρύβουμε μέσα μας.
Μου αρέσει πολύ αυτό που διάβασα! Είναι ένα από τα ωραιότερα κείμενά σου, κατά τη γνώμη μου.
Οι εικόνες έξοχες, νοσταλγικές, δένουν τέλεια με την ευαισθησία που αποπνέει το κείμενό σου. Με συγκίνησες.
Καλό βράδυ Πέτρα μου και πολλά γλυκά φιλιά από μένα.
Είναι τόσο γλυκά τα λόγια σου, Μαράκι μου, και χαίρομαι τόσο πολύ που άγγιξα κι άλλες ευαίσθητες καρδιές! Δεν σου κρύβω ότι είναι συναισθήματα από τα βάθη τής καρδιάς μου.. Σε φιλώ γλυκά και σε ευχαριστώ πολύ! ⭐💖⭐
ΔιαγραφήΝιώθουν μοναξιά τα σπίτια;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι χαίρονται κάθε που επιστρέφουμε σ’ αυτά;
Ασφαλώς! μας διαβεβαιώνει το έξοχο κείμενό σου, Πέτρα.
Είναι από τα κείμενα εκείνα που, ενώ τα διατρέχει μια λύπη, μας αφήνουν μια ωραία νοσταλγική αίσθηση. Είναι η ωραία γραφή και η εκλεκτή συγκίνηση που μας προκαλούν.
Απολαυστική ανάρτηση!
ΥΓ.
η πρώτη στροφή ενός παλιού μου ποιήματος για εγκαταλειμμένο σπίτι:
Έρημο στου καιρού την κρίση
και αφημένο ορφανό,
χωρίς φωτιά μες στους χειμώνες,
μαραζωμένο καρτερώ.
Να είσαι καλά Άρη μου, σε ευχαριστώ πολύ, και είμαι πολύ χαρούμενη και συγκινημένη που ανταμώνω με ευαίσθητα πλάσματα όπως είστε εσείς, η μεγάλη μου παρέα! Μπορεί να θεωρηθώ ελαφρώς (;) αλαφροΐσκιωτη, αλλά το πιστεύω ότι τα σπίτια έχουν συναισθήματα, αφού κάπου εκεί ανάμεσα στα φυλλώματά τους, "μεγαλώνουν" τις ζωές μας.. 🌼🌼
ΔιαγραφήΑν όλοι μιλούσαν (και κυρίως ένιωθαν) με τόση τρυφερότητα για τα εξοχικά ή οτιδήποτε δικό τους, ο κόσμος θα ήταν καλύτερος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ ρε νονούλι. Αυτό το μυαλό και η ψυχή σου, ένα βάλσαμο σε αυτή τη γη ♥
Στέλνω γλυκό φιλί
Βάλσαμο τα λόγια σου, κουκλοβαφτιστηρόνιμουγλυκόκαιόμορφο! 💖
ΔιαγραφήΘα ήθελα να πεθάνω καλός άνθρωπος, είναι δύσκολο αλλά το παλεύω..😘
Με εκφράζει απόλυτα το κείμενο σου Πέτρα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι ακριβώς σκέφτομαι ότι αισθάνονται τα κλειστά σπίτια. Ιδίως αυτά που έκλεισαν δια παντός. Το μαρτυρεί η μεγάλη φθορά και τα χόρτα που βγαίνουν από παντού.
Λυπάμαι τα σπιτι που μπαίνουν σε καταστολή για 11 μήνες. Μπορώ να σου πω ότι είναι κι αυτό ένας από τους λόγους που δεν πήραμε εξοχικό στη θάλασσα αλλά στο βουνό. Κάθε Κυριακή απόγευμα που το αποχαιρετάμε, του δίνω ραντεβού για την επόμενη Παρασκευή κι αν δεν πάμε , σκέφτομαι ότι θα περιμένει απογοητευμένο.
Τον καιρό της πανδημίας το σκεφτόμουν συνέχεια μόνο και παγωμένο.
Μπα σε καλό σου, συγκινήθηκα.
Θα σκέφτομαι τα γραφόμενα σου σήμεραΠαρασκευή που θα πάμε . Θα του εξηγήσω ότι είναι πολύ τυχερό που είναι στο βουνό και θα το καλοπιάσω με τα καινούργια μαξιλάρια που του έραψα.
Φεύγω πριν βάλω τα κλάματα.
Σε φιλώ.
Βρε άτιμο εσύ, πάντα βρίσκεις τρόπους να γλυκαίνεις -και- τα σπίτια! Θα δει τα καινούργια σου μαξιλάρια, και θα του περάσει κάθε τάση μελαγχολίας! Σε φιλώ, με συγκίνησες κι εσύ..💕🎈
ΔιαγραφήΜου θύμισες κάτι σκέψεις περίπου τις ίδιες Πετρίνα μου που έκανα βλέποντας πριν δυο εβδομάδες σε ένα χωριό των Ιωαννίνων, όπως και σε άλλα από ότι μου είπαν, πανέμορφα σπίτια που έκτισαν με κόπο οι γονείς για τα παιδιά τους , αλλά δεν μένει κανείς πιά, γιατί οι γονείς δεν υπάρχουν και τα παιδιά τους δεν γυρίζουν πίσω στο χωριό...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά τα σπίτια σίγουρα έχουν πάρα πολύ υπομονή περιμένοντας να γυρίσουν κάποτε ίσως ποτέ οι ιδιοκτήτες τους να ανοίξουν πόρτες και παράθυρα να μπει ο ήλιος και να γεμίσουν φωνές οι κάμαρες!
Είναι παρηγοριά για το εξοχικό σου, που ξέρεις ότι ο καιρός θα περάσει, είδες Πετρίνα μου που κρυφοκοιτά κι όλας την Ανοιξη; θα μετρά μέρες τότε μέχρι να ξανανοίξουν τα παντζούρια του και να γεμίσει φως και ζωή...είναι σε πολύ καλύτερη θέση με άλλα...οπότε όταν το αποχαιρετάτε, δεν θα του λέτε αντίο, αλλά στο επανιδείν και αυτό θα είναι χαρούμενο περιμένοντας το επόμενο καλοκαιρακι!😊
Λάτρεψα τα συναισθήματα του εξοχικού σου...με το καλό να το ξαναδείτε Πετρίνα μου.
Καλά να είσαι και να περνάς ακόμα καλύτερα φίλη μου καλό Φθινόπωρο φιλιάαα 🍁
Μα πόσο με έχετε συγκινήσει βρε φίλοι.. Ναι Σμαράγδι μου, είναι κι εκείνα τα σπίτια που αναφέρεις, πόσα πολλά αλήθεια, που ποτέ δεν έζησαν μαζί με εκείνους που προορίζονταν.. Μεγάλο μαράζι, επίσης.. Καλό μας φθινόπωρο αμήν! 🍁💕
ΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ για τις ευχές καλο μήνα Πετρίνα μου!!😍
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα μας τα μπλογκόσπιτα κάποια στιγμή γιορτάζουν, κι εμείς είμαστε εδώ -και- για εκείνες τις στιγμές τους, να τα τιμούμε και να τα αγαπάμε! Σπίτια κι αυτά γαρ.. 😉😘
Διαγραφή😊😘🧡
Διαγραφή🍂💖🍂
ΔιαγραφήHello I arrive here tanks to Giannis, and I find your blog so nice and beautiful 😍😍😍 Cottages are enchanting places 😆
ΑπάντησηΔιαγραφήThank you very much for your kind words and welcome! Good autumn! 🍁🍂🍁🎈
ΔιαγραφήΤι ωραίο κείμενο!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈστω και αρκετά καθυστερημένα, σε ευχαριστώ πολύ, Ευρυτάνα μου! 🍂🎈🍁
Διαγραφή