✿ Ετήσιος απολογισμός ευγνωμοσύνης...

Ένας χρόνος ακόμα. Ένας ετήσιος απολογισμός ευγνωμοσύνης.

Φώτα, κάμερες, πάμε. 2022. Ιανουάριος: στις 24 τού μήνα αποκλείεται από τα χιόνια ο πιο ακριβοπληρωμένος δρόμος τής χώρας, η Αττική οδός. Για πάνω από τρεις ημέρες, μένουν εκεί εγκλωβισμένοι και απελπισμένοι, εκατοντάδες πολίτες. Το συναίσθημα; αγανάκτηση. Προφανώς και δεν είναι εκείνο το μόνο γεγονός που με κάνει να .. εγκαταλείψω από πολύ νωρίς τον ετήσιο απολογισμό μου. Όμως τα κοινωνικά προβλήματα χτυπούν κατευθείαν στο κέντρο τού εγκεφάλου μου, και αδυνατώ να τα διαχειριστώ με ψυχραιμία και απάθεια, δυστυχώς. Και τώρα τί κάνουμε;..

Είμαι εδώ για να μιλήσω για όλους τους μήνες τού '22 μέσα από ένα γενικότερο πλαίσιο, μιας και δεν κατάφερα να κρατήσω ημερολόγιο, μα ελπίζω να με κατανοήσετε. Ναι, γράφω έξω από τη νόρμα, αλλά είμαι εδώ. 

Τα γεγονότα τής (κάθε) χρονιάς μου είναι σαν μιά πυραμίδα, όπου ανάλογα με τον τρόπο που κυριαρχούν και με επηρεάζουν, διαμορφώνεται η κλίμακα. Και το 2022 η μαμά έχει άνοια. Μιά ασθένεια που σε αυτό το στάδιο, της αφαιρεί σε κινητικότητα τού σώματος, μα όχι τόσο την μνήμη. Κάθε μέρα, κάθε μήνας, είναι μιά "άλλη" μαμά. Εγώ πάλι, κινούμαι μέσα στους μήνες προσπαθώντας να ισορροπήσω στο τεντωμένο σκοινί τού εγκεφάλου μου, που μου σιγοψιθυρίζει πως η μαμά θα πεθάνει σήμερα.

Αγωνιώ για την καθημερινότητα, επισκέπτομαι σχεδόν καθημερινά τη μαμά, μιλάω απαραιτήτως καθημερινά με το παιδί μου που ζει στο εξωτερικό, διαβάζω βιβλία, τρέχω στο θέατρο (Γίδα ή ποιά είναι η Σύλβια, ο θάνατος και η κόρη, οκτώ γυναίκες, παιχνίδια στη σοφίτα, ταξίδι τής μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα), τον Γενάρη, τον Φλεβάρη, τον Μάρτη.✨

Ευγνωμονώ από καρδιάς το κουκλοβαφτιστηρόνιμου, 

 

κατά κόσμον Μαρίνα γι' αυτό το ενδοσκοπικό ταξίδι! ❤ 

Αγωνιώ για την μαμά, υποδέχομαι το παιδί μου από το εξωτερικό, κάνω το ετήσιο τσεκ απ, αγοράζω βιβλία από εκθέσεις και μπαζάρ, βγαίνω με φίλους, διαβάζω βιβλία, τον Απρίλη, τον Μάη, τον Ιούνη, τον Ιούλη. Πηγαίνω στη θάλασσα για μπάνιο, φροντίζω τη μαμά, διαβάζω βιβλία, τον Αύγουστο, τον Σεπτέμβρη. Τακτοποιώ γραφειοκρατικές εκκρεμότητες, πηγαίνω το ετήσιο ταξίδι μου, πηγαίνω στο θέατρο (Σλουθ, το στρίψιμο τής βίδας, οικόπεδα με θέα), διαβάζω βιβλία, τον Οκτώβρη, τον Νοέμβρη..

Αγωνιώ για τη μαμά, ταϊζω δυο αδέσποτα γατάκια, στολίζω το δέντρο μας, ανάβω τα φωτάκια, βγαίνω με φίλους, διαβάζω βιβλία, τον Δεκέμβρη.✨ 

Θα 'λεγε κανείς πως έχουν περάσει ήδη οι 365 ημέρες. Κι όμως, δεν είναι 365 οι ημέρες. Όχι ατόφιες. Αφού εγώ είμαι καταδικασμένη να ζω στον αστερισμό τών πονοκεφάλων. 10, 12, 15 πονοκέφαλοι κάθε μήνα. Σε διάφορους πιθανούς όσο και απίθανους "σχηματισμούς". Μέρα παρά μέρα ή την μισή ημέρα κι έπειτα την επόμενη μέρα ξανά, ημικρανία ή απλός πονοκέφαλος, ημέρα ή νύχτα, καθημερινή ή όχι, με βροχή ή ήλιο, σε χαρά 

ή μελαγχολία, σε βόλτα ή στο σπίτι, όταν είμαι στα κέφια μου ή όταν έχω τις μαύρες μου, όταν οδηγώ ή όταν είμαι με φίλους, όταν πάω στο θέατρο ή απλά χαζεύω στην τηλεόραση, όταν αγναντεύω τη θάλασσα ή τα πρωινά σύννεφα, μια όμορφη καλοκαιρινή ημέρα ή ένα παγωμένο χειμωνιάτικο απόγευμα, στο αυτοκίνητο, στο δρόμο, στο ταξίδι. Ο πονοκέφαλος είναι ένας αδίστακτος κακοποιός που αιφνιδιάζει και τρομοκρατεί τη ζωή μου, όποτε αυτός το θελήσει. Με κρατάει στο χέρι. Κρατά τις 365 ημέρες μου γερά. Και τις χειρίζεται σύμφωνα με τα γούστα του. Ζω τις ημέρες και τις νύχτες όπως εκείνος τις ορίζει. Σε δόσεις. Κι εγώ πού είμαι; Η ευγνωμοσύνη πού είναι; Μα στην υπέρβαση. Σε εκείνη την υπερπροσπάθεια που καταβάλω καθημερινά, προκειμένου να μη χάσω τις στιγμές που δικαιούμαι, το γέλιο, τη συγκίνηση, τη φύση, τις εποχές, τις απλές μα μεγάλες συγκινήσεις. Φαντάζει εγωιστικό, μα είναι μια διαρκής πάλη με το θηρίο. Αφού καθημερινά καλούμαι να ξεπερνώ τον εαυτό μου, και να ζω τη ζωή, ρε φίλε. Κι είναι αυτό μια μόνιμη ευγνωμοσύνη προς ... εμένα. Που δεν παραδίδομαι. Δεν παραδίδω τα όπλα, και μάχομαι.

"Θα ντυθώ, θα πιώ μια smirnoff και θα βγω!" όπως έλεγε και μιά θεατρική ατάκα. Έτσι κι εγώ, καθημερινά ανασταίνομαι. Μόλις μου περάσει ο γαμωπονοκέφαλος, ντύνομαι, στολίζομαι, και βγαίνω σα να μην είχα πονοκέφαλο ποτέ! Κοίτα με, στην Τυνησία. Βλέπεις ένα χαρούμενο άνθρωπο επάνω σε μιά γουρούνα να τρέχει μέσα στην έρημο; Κι όμως, μισή ώρα πριν, εγώ βγήκα μέσα από τον λήθαργο μιάς τρελής ημικρανίας, φόρεσα το χαμόγελο και το καπέλο μου, και πήγα να ζήσω την στιγμή, πριν μου φύγει μέσα από τα χέρια και τη χάσω για πάντα. Δε θα πεθάνουμε ποτέ μωρμαλάκα πονοκέφαλε! Κι άμα λάχει, θα σου πω κι ένα απόφθεγμα: δεν είμαι ποτέ μόνη με ένα βιβλίο. Και στο τσακίρ κέφι, πάρε και τη φράση και το τραγούδι τής χρονιάς: Μηηητσοτάκη Γαμιέεεσαι! 

✰♡*•˛❤˛•*✰✰♡*•˛✰❤✰❤✰❤✰˛•*✰✰♡*•˛❤˛•*✰

    (Οκ, μόλις ανακάλυψα γιατί πάσχω από πονοκεφάλους!😋) 

Foto: Pinterest ~ *Απόφθεγμα: Μάρλεν Ντίτριχ

❤¸¸.•*¨*•♫ .............................οι σκέψεις μου κάνουν θόρυβο...........................❤¸¸.•*¨*•